Ο λό­γος του ἐ­ψη­φι­σμέ­νου Μη­τρο­πο­λί­του Πα­ρα­μυ­θί­ας, Φι­λι­α­τῶν καί Γη­ρο­με­ρί­ου κ. Σε­ρα­πί­ω­νος κα­τά τήν εἰς Ἐ­πί­σκο­πον Χει­ρο­το­νί­αν αὐ­τοῦ

Ο λό­γος του ἐ­ψη­φι­σμέ­νου Μη­τρο­πο­λί­του Πα­ρα­μυ­θί­ας, Φι­λι­α­τῶν καί Γη­ρο­με­ρί­ου κ. Σε­ρα­πί­ω­νος κα­τά τήν εἰς Ἐ­πί­σκο­πον Χει­ρο­το­νί­αν αὐ­τοῦ

Κα­θε­δρι­κός Ἱ­ε­ρός Να­ός Ἀ­θη­νῶν, 21.10.2023

Μα­κα­ρι­ώ­τα­τε Ἀρ­χι­ε­πί­σκο­πε Ἀ­θη­νῶν καί πά­σης Ἑλ­λά­δος,

Σε­πτέ Προ­κα­θή­με­νε τῆς κα­θ’ Ἑλ­λά­δα Ἁ­γι­ω­τά­της Ἐκ­κλη­σί­ας,

κ.κ. Ἱ­ε­ρώ­νυ­με,

Σε­βα­σμι­ώ­τα­τοι Ἅ­γι­οι Ἀρ­χι­ε­ρεῖς,

Σε­βα­στοί Πα­τέ­ρες,

Ἐν­τι­μό­τα­τοι Ἄρ­χον­τες,

Λα­έ τοῦ Θε­οῦ εὐ­λο­γη­μέ­νε καί πε­ρι­ού­σι­ε,

«Ὡς τῷ Κυ­ρί­ῳ ἔ­δο­ξεν, οὕ­τω καί ἐ­γέ­νε­το· εἴ­η τό ὄ­νο­μα Κυ­ρί­ου εὐ­λο­γη­μέ­νον εἰς τούς αἰ­ῶ­νας.»[1]

Δό­ξαν, εὐ­χα­ρι­στί­αν καί προ­σκύ­νη­σιν ἀ­να­πέμ­πω εἰς τόν Τρι­σά­γι­ον Θε­όν, τόν Πα­τέ­ρα, τόν Υἱ­όν καί τό Ἅ­γι­ον Πνεῦ­μα, δι­ό­τι τήν ἱ­ε­ρή αὐ­τή στιγ­μή ἵ­στα­μαι ἐ­νώ­πι­ον τοῦ ἱ­ε­ροῦ Θυ­σι­α­στη­ρί­ου, προ­σμέ­νον­τας νά λά­βω τήν ἀ­πο­στο­λι­κή χά­ρη τῆς Ἀρ­χι­ε­ρω­σύ­νης καί νά κα­τα­στῶ Ἐ­πί­σκο­πος καί Ποι­μέ­νας, προ­ε­στώς τῆς Εὐ­χα­ρι­στί­ας, ἀλ­λά καί δι­ά­κο­νος καί πο­δη­γέ­της τοῦ Λα­οῦ τοῦ Θε­οῦ, κα­θι­στά­με­νος ταυ­το­χρό­νως κοι­νω­νός τοῦ Μυ­στη­ρί­ου τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας καί τῆς Ἀ­πο­στο­λι­κό­τη­τος.

Δι­ά τοῦ­το, πρό πάν­των, «ἐν ὕ­μνοις εὐ­χα­ρί­στοις δο­ξο­λο­γῶ καί γε­ραί­ρω τό ἄ­με­τρον ἔ­λε­ος» καί τήν ὑ­πέρ­με­τρον εὐ­σπλαγ­χνί­αν τοῦ ἐν Τρι­ά­δι Θε­οῦ δι­ά τά πε­ρί τήν ἐ­λα­χι­στό­τη­τά μου τε­λού­με­να, ἀ­πο­κο­ρύ­φω­μα τῶν ὁ­ποί­ων ἀ­πο­τε­λεῖ τού­τη ἡ ὥ­ρα, κα­τά τήν ὁ­ποί­α μέ κα­λεῖ ἡ ἀ­γά­πη τοῦ K­υ­ρί­ου ἡ­μῶν Ἰ­η­σοῦ X­ρι­στοῦ νά ζή­σω τήν κο­ρύ­φω­ση τῆς προ­σω­πι­κῆς μου Πεν­τη­κο­στῆς καί νά ἀ­νέλ­θω στό Θα­βώρ τοῦ Ἐ­πι­σκο­πι­κοῦ ἀ­ξι­ώ­μα­τος.

Τό Πα­νά­γι­ο Πνεῦ­μα, τό ὁ­ποῖ­ο, ὡς φῶς καί ζω­ή καί ζῶ­σα πη­γή νο­ε­ρά, «ἔ­θε­το ἐ­πι­σκό­πους ποι­μαί­νειν τήν Ἐκ­κλη­σί­αν τοῦ Κυ­ρί­ου»[2], κα­τέρ­χε­ται καί εἰς ἐ­μέ τόν ἁ­μαρ­τω­λό γι­ά νά μέ κα­τα­στή­σει ἄ­ξι­ο μι­μη­τή τοῦ Ἀρ­χι­ποί­με­νος Χρι­στοῦ καί μέ­λος τοῦ Ἁγί­ου Χο­ροῦ τῶν θε­ο­κι­νή­των Ἀ­πο­στό­λων, τῶν ἐμ­πνευ­στῶν τῶν Ἐ­πι­σκό­πων τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας, τῶν παγ­χρύ­σων στο­μά­των τοῦ Λό­γου καί τῆς θεί­ας ἀ­λη­θε­ί­ας, τῶν στύ­λων τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας, τῶν οἰ­κου­με­νι­κῶν ποι­μέ­νων, μα­θη­τῶν καί μι­μη­τῶν τοῦ με­γά­λου τῶν προ­βά­των Ποι­μέ­νος, τῶν πρώ­των με­τά τόν Ἕ­να καί Μέ­γα Ἀρ­χι­ε­ρέ­α καί Ἐ­πί­σκο­πο τῶν ψυ­χῶν ἡ­μῶν.

Ἡ ἐκ τῶν ἐγ­κά­των μου ἄ­με­τρη συγ­κί­νη­ση καί χα­ρά ἐ­ξαι­τί­ας τῆς με­γά­λης αὐ­τῆς δω­ρε­ᾶς τοῦ Ἰ­η­σοῦ Χρι­στοῦ, μέ πα­ρο­τρύ­νουν νά ἀ­να­φω­νή­σω καί ἐ­γώ ἐν εἰ­λι­κρι­νεῖ τα­πει­νό­τη­τι τά λό­γι­α τοῦ ἱ­ε­ροῦ Χρυ­σο­στό­μου: «Δό­ξα τῷ Θε­ῷ πάν­των ἕ­νε­κεν».

Αἰ­σθά­νο­μαι βα­θει­ά τήν ἀ­νάγ­κη, κατ᾽ αὐ­τήν τήν εὐ­λο­γη­μέ­νη στιγ­μή, νά δο­ξο­λο­γή­σω καί νά εὐ­χα­ρι­στή­σω ἐ­ξαι­ρέ­τως τόν Κύ­ρι­ον «κα­τά πάν­τα καί δι­ά πάν­τα», γι­ά τίς πολ­λα­πλές δω­ρε­ές καί εὐ­ερ­γε­σί­ες Του πρός ἐ­μέ τόν ἀ­νά­ξι­ο, τίς φα­νε­ρές καί ἀ­φα­νεῖς, ἀ­π’ ἀρ­χῆς τῆς ζω­ῆς μου μέ­χρι καί σή­με­ρα, ὁ­πό­ταν ἐ­πέ­βλε­ψεν ἐ­πί τήν ἐ­λα­χι­στό­τη­τά μου καί ἐ­πέ­τρε­ψε νά φθά­σω στήν ὥρα αὐ­τήν τῆς χει­ρο­το­νί­ας μου εἰς Ἐ­πί­σκο­πον τῆς ἀ­πο­στο­λο­βα­δί­στου καί πα­να­γι­ο­φρου­ρή­του Ἐκ­κλη­σί­ας τῆς Ἑλ­λά­δος.

Ἐ­λέ­ει τοῦ με­γά­λου Θε­οῦ, πρε­σβεί­αις τῆς Ὑ­πε­ρα­γί­ας Θε­ο­τό­κου, τῇ πα­τρι­κῇ ἀ­γά­πῃ τῆς Ὑ­με­τέ­ρας Μα­κα­ρι­ό­τη­τος καί ψή­φοις κα­νο­νι­καῖς τῆς Ἱ­ε­ρᾶς Συ­νό­δου τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας τῆς Ἑλ­λά­δος, ἵ­στα­μαι σή­με­ρον ἐ­νώ­πι­ον τοῦ ἱ­ε­ροῦ Θυ­σι­α­στη­ρί­ου ἐν τα­πει­νώ­σει καί συν­τρι­βῇ καρ­δί­ας, ὥ­στε νά λά­βω τήν ἀ­νω­τά­τη βαθ­μί­δα τῆς Ἱ­ε­ρω­σύ­νης, δι­ά τῶν τι­μί­ων χει­ρῶν Σας, Μα­κα­ρι­ώ­τα­τε, καί τῶν πε­ρί Ὑ­μᾶς Ἁ­γί­ων Ἀρ­χι­ε­ρέ­ων καί νά κα­τα­στῶ Ἐ­πί­σκο­πος καί Μη­τρο­πο­λί­της τῆς εὐ­κλε­οῦς ταύ­της Ἐ­παρ­χί­ας τῆς ἁ­γι­ο­τό­κου καί ἡ­ρω­ο­τό­κου Πα­τρί­δος μας, τῆς Ἱ­ε­ρᾶς Μη­τρο­πό­λε­ως Πα­ρα­μυ­θί­ας, Φι­λι­α­τῶν καί Γη­ρο­με­ρί­ου, εἰς δι­α­δο­χήν τοῦ πο­λυ­σε­βά­στου σέ ὅ­λους μας Μη­τρο­πο­λί­του κ. Τί­του.

Τήν ἐ­κλο­γή καί ἀ­νάρ­ρη­σή μου στόν ἱ­στο­ρι­κό Θρό­νο τῆς Ἱ­ε­ρᾶς ταύ­της Μη­τρο­πό­λε­ως ἐ­κλαμ­βά­νω ὡς κί­νη­τρο πρός τα­πεί­νω­ση καί ὡς ἀ­φε­τη­ρί­α προ­σφο­ρᾶς ὁ­λο­κλη­ρω­τι­κῆς ὑ­πέρ τοῦ ποι­μνί­ου μου καί δι­α­κο­νί­ας Θε­οῦ καί ἀν­θρώ­πων, ἐ­ξα­κο­λου­θών­τας τήν τε­τι­μη­μέ­νη Ἀρ­χι­ε­ρα­τεί­α τῶν προ­κα­τό­χων μου Ἀρ­χι­ε­ρέ­ων, «ἵν᾿ ἐ­ξα­στρά­πτῃ φω­τι­σμόν τῇ Ἐκ­κλη­σί­ᾳ καί πρά­ξε­ων ἀ­πηλ­λαγ­μέ­νων σκό­τους, ὅ­πως ὁ­ρῶν­τες οἱ λα­οί τάς ἀ­κτῖ­νας τῆς ζω­τι­κῆς λαμ­πη­δό­νος πρός Ἐ­κεῖ­νον εὐ­θύ­νων­ται καί τόν Πα­τέ­ρα τῶν φώ­των δο­ξά­ζω­σι»[3].

Μέ­σα στήν ἀ­νε­ξι­χνί­α­στη παν­σο­φί­α Του ὁ παν­το­κρά­τωρ Θε­ός θέ­λη­σε μέ­σα ἀ­πό τήν εὐ­τέ­λει­α «τοῦ ὀ­στρα­κί­νου σκεύ­ους» τοῦ ἀν­θρω­πί­νου πλά­σμα­τος νά ὑ­πη­ρε­τοῦν­ται δι­ά τῆς πα­νί­ε­ρης Ἀρ­χι­ε­ρω­σύ­νης οὐ­ρά­νι­ες ἀ­ξί­ες καί ἀ­θά­να­τες ψυ­χές, ὑ­πέρ τῶν ὁποί­ων ὁ μό­νος Κύ­ρι­ος καί Ποι­μήν ἀ­λη­θής καί Δε­σπό­της τοῦ παν­τός ἐ­νην­θρώ­πη­σε, «ἀ­πέ­θα­νεν καί ἀ­νέ­στη»[4].

Πραγ­μα­τι­κά, μέ συν­τα­ράσ­σει τό ὕ­ψος τῆς τι­μῆς πού πε­ρι­ποι­εῖ στήν εὐ­τέ­λει­ά μου ὁ Κύ­ρι­ος ἡ­μῶν Ἰ­η­σοῦς Χρι­στός καί τό δέ­ος τό ὁ­ποῖ­ο μέ δι­α­κα­τέ­χει, ἀ­να­λο­γι­ζό­με­νο τήν βα­ρύ­τη­τα τοῦ Ἀρ­χι­ε­ρα­τι­κοῦ λει­τουρ­γή­μα­τος. Ἔτ­σι, δέν μπο­ρῶ νά ἀ­πο­κρύ­ψω τήν ἱ­ε­ρά ἀ­νη­συ­χί­α πού μέ συ­νέ­χει γι­ά τό μέ­γε­θος καί τήν εὐ­θύ­νη πού ἀ­πορ­ρέ­ει ἀ­πό τό Ἀρ­χι­ε­ρα­τι­κό αὐ­τό ἀ­ξί­ω­μα.

Σκε­πτό­με­νος, ὅ­μως, τούς λό­γους τοῦ Ἀ­πο­στό­λου τῶν Ἐθνῶν Παύ­λου, «οὐ γάρ ἔ­δω­κεν ἡ­μῖν ὁ Θε­ός Πνεῦ­μα δει­λί­ας, ἀλ­λά δυ­νά­με­ως καί ἀ­γά­πης καί σω­φρο­νι­σμοῦ. μή οὖν ἐ­παι­σχυν­θῇς τό μαρ­τύ­ρι­ον τοῦ Κυ­ρί­ου ἡ­μῶν, μη­δέ ἐ­μέ τόν δέ­σμι­ον αὐ­τοῦ, ἀλ­λά συγ­κα­κο­πά­θη­σον τῷ εὐ­αγ­γε­λί­ῳ κα­τά δύ­να­μιν Θε­οῦ, τοῦ σώ­σαν­τος ἡ­μᾶς καί κα­λέ­σαν­τος κλή­σει ἁ­γί­ᾳ, οὐ κα­τά τά ἔρ­γα ἡ­μῶν, ἀλ­λά κα­τ’ ἰ­δί­αν πρό­θε­σιν καί χά­ριν, τήν δο­θεῖ­σαν ἡ­μῖν ἐν Χρι­στῷ Ἰ­η­σοῦ πρό χρό­νων αἰ­ω­νί­ων»[5], δέν φο­βοῦ­μαι, οὔ­τε δει­λι­ῶ στήν ἀ­πο­στο­λή αὐ­τή, δι­ό­τι ταυ­το­χρό­νως ἔ­ναυ­λος ἠχεῖ στά ὦ­τα μου καί ἡ φω­νή τοῦ Κυ­ρί­ου: «ἀν­δρί­ζου καί ἴ­σχυ­ε, μή φο­βοῦ, μη­δέ δει­λι­ά­σῃς, μη­δέ πτο­η­θῇς»[6], «θάρ­σει τέ­κνον, ἡ πί­στις σου σέ­σω­κέ σε»[7].

Ὡς ἐ­ψη­φι­σμέ­νος Ἐ­πί­σκο­πος, κρα­τῶν εἰς χεῖ­ρας τό ἱ­ε­ρό Εὐ­αγ­γέ­λι­ο, πρῶ­τον ὁ­μο­λό­γη­σα πε­ρί­τρα­να τήν πί­στη καί τήν ἀ­φο­σί­ω­σή μου στόν Ἅ­γι­ο Τρι­α­δι­κό Θε­ό, τόν Πα­τέ­ρα, τόν Υἱ­ό καί τό Ἅ­γι­ο Πνεῦ­μα, καί στήν Μί­α, Ἁ­γί­α, Κα­θο­λι­κή καί Ἀ­πο­στο­λι­κή Ἐκ­κλη­σί­α.

Ἐ­πι­προ­σθέ­τως, ὅ­μως, ὡς χει­ρο­το­νού­με­νος, πέ­ραν τῆς πλή­ρους ἀ­φο­σι­ώ­σε­ως καί τῆς ἀ­πό­λυ­της προ­ση­λώ­σε­ώς μου στόν Χρι­στό καί τό Ἅ­γι­ο Αὐ­τοῦ Εὐ­αγ­γέ­λι­ο, ἀ­φε­νός μέν ὑ­πο­βάλ­λω τήν προ­σή­λω­σή μου πρός τόν πάν­σε­πτο Πα­τρι­αρ­χι­κό Θρό­νο τῆς Βα­σι­λί­δος τῶν πό­λε­ων καί τόν υἱ­ϊ­κό μου σε­βα­σμό πρός τόν Προ­κα­θή­με­νό του, τόν Πα­να­γι­ώ­τα­το Οἰ­κου­με­νι­κό Πα­τρι­άρ­χη κ. Βαρ­θο­λο­μαῖ­ο, καί τήν πε­ρί Αὐ­τόν Ἁ­γί­α καί Ἱ­ε­ρά Σύ­νο­δο τῆς Μη­τρός Ἐκ­κλη­σί­ας, ἀ­φε­τέ­ρου δέ ἐκ­φρά­ζω τήν ἄ­πει­ρη εὐ­γνω­μο­σύ­νη καί τήν ἀ­πό­λυ­τη ὑ­πα­κο­ή καί ἀ­φο­σί­ω­σή μου στήν Ἱ­ε­ρά Σύ­νο­δο τῆς Ἁ­γι­ω­τά­της Ἐκ­κλη­σί­ας τῆς Ἑλ­λά­δος καί τόν Ἅ­γι­ο Αὐ­τῆς Πρό­ε­δρο κ.κ. Ἱ­ε­ρώ­νυ­μο, οἱ ὁ­ποῖ­οι ὀρ­θο­το­μοῦν τόν λό­γον τῆς Θεί­ας Ἀ­λη­θε­ί­ας, ὡς θε­μα­το­φύ­λα­κες τῶν ἱ­ε­ρῶν Κα­νό­νων καί τῶν ἐκ­κλη­σι­α­στι­κῶν πα­ρα­δό­σε­ων.

Κα­τό­πιν τού­του, με­τά τόν αἶ­νο, τήν εὐ­χα­ρι­στί­α καί τήν ἱ­κε­σί­α πρός τόν Κύ­ρι­ον, ὑ­πο­βάλ­λω εὐ­λα­βῶς τίς εὐ­γνώ­μο­νες υἱ­ϊ­κές μου εὐ­χα­ρι­στί­ες πρός Ὑ­μᾶς, Μα­κα­ρι­ώ­τα­τε Προ­κα­θή­με­νε τῆς Ἁ­γι­ω­τά­της Ἐκ­κλη­σί­ας τῆς Ἑλ­λά­δος, ὡς καί πρός ἅ­παν­τα τά Σε­πτά Μέ­λη τῆς Ἁ­γί­ας καί Ἱ­ε­ρᾶς Συ­νό­δου τῆς Ἱ­ε­ραρ­χί­ας τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας τῆς Ἑλ­λά­δος, οἱ ὁ­ποῖ­οι ἀ­νε­δεί­ξα­τε τήν ἐ­λα­χι­στό­τη­τά μου Μη­τρο­πο­λί­τη τῆς Ἁ­γι­ω­τά­της Μη­τρο­πό­λε­ως Πα­ρα­μυ­θί­ας, Φι­λι­α­τῶν καί Γη­ρο­με­ρί­ου.

Πρό πάν­των, ὅ­μως, τήν ἱ­ε­ρή αὐ­τήν ὥ­ρα, ἐ­πι­θυ­μῶ, Μα­κα­ρι­ώ­τα­τε, νά στρα­φῶ πρός τό Σε­πτό Πρό­σω­πό Σας καί νά Σᾶς ἐκ­φρά­σω τή­ν ἐγ­κάρ­δι­α εὐ­γνω­μο­σύ­νη μου γι­ά τήν πα­τρι­κή ἀ­γά­πη, τήν ἐμ­πι­στο­σύ­νη, τήν συγ­χω­ρη­τι­κό­τη­τα καί τήν με­γα­λο­θυ­μί­α Σας. Σᾶς εὐ­χα­ρι­στῶ καί ἐκ­φρά­ζω τήν υἱ­ϊ­κή μου ἀ­γά­πη, τό σύμ­ψη­φό μου στίς συ­νο­δι­κές Σας προ­τά­σεις καί τήν πλή­ρη ὑ­πα­κο­ή μου, ὡς ἄλ­λω­στε ἔ­πρατ­τα μέ­χρι τώ­ρα ἀ­πό τῆς θέ­σε­ως τοῦ Γραμ­μα­τέ­ως τῆς Ἱ­ε­ρᾶς Συ­νό­δου, τήν ὁ­ποί­α ἡ ἀ­γά­πη Σας μοῦ ἐνε­πι­στεύ­θη.

Αἰ­σθά­νο­μαι ἐ­πι­τα­κτι­κό τό χρέ­ος νά μνη­σθῶ με­τά βα­θυ­τά­του υἱ­ϊ­κοῦ σε­βα­σμοῦ καί τι­μῆς τῆς Ὑ­με­τέ­ρας Μα­κα­ρι­ό­τη­τος, Σε­πτέ ἅ­γι­ε Προ­κα­θή­με­νε τῆς Ἁ­γί­ας ἡ­μῶν Ἐκ­κλη­σί­ας, δι­ό­τι ἀ­πό πολ­λῶν ἐ­τῶν πε­ρι­βάλ­λε­τε μέ εὔ­νοι­α τό τα­πει­νό πρό­σω­πό μου καί κα­τά τόν ἁρ­μό­δι­ο και­ρό μέ ἀ­νε­δεί­ξα­τε εὐ­με­νῶς, ὁ­μοῦ με­τά τῆς Σε­πτῆς Ἱ­ε­ραρ­χί­ας, Ἐ­πί­σκο­πο τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας μας.

Σᾶς εὐ­γνω­μο­νῶ, ὄ­χι μό­νον δι­ό­τι δι­ά τῶν τι­μί­ων χει­ρῶν Σας ἐν­τός ὀ­λί­γου θά λά­βω τήν τρι­σμέ­γι­στη χά­ρη τῆς Ἀρ­χι­ε­ρω­σύ­νης, ἀλ­λά καί γι­ά ὅ­λα τά ἀ­γα­θά, τά ὁ­ποῖ­α δι­δά­χθη­κα πλη­σί­ον σας ὅ­λα αὐ­τά τά χρό­νι­α, ὅ­πως τό μέ­γα μά­θη­μα τῆς συ­νέ­σε­ως, τῆς ἀ­ρε­τῆς καί τῆς ὑ­πα­κο­ῆς στά κε­λεύ­σμα­τα τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας. Ὅ­λα αὐ­τά ἀ­πο­τέ­λε­σαν καί θά ἀ­πο­τε­λοῦν δι᾿ ἐ­μέ πο­λύ­τι­μα θη­σαυ­ρί­σμα­τα καί πνευ­μα­τι­κά ἐ­φό­δι­α γι­ά τήν τα­πει­νή Ἀρ­χι­ε­ρα­τι­κή καί Ποι­μαν­το­ρι­κή δι­α­κο­νί­α μου στόν Ἀμ­πε­λῶ­να τοῦ Κυ­ρί­ου μας.

Ἐ­πι­προ­σθέ­τως, ἐκ βά­θους καρ­δί­ας εὐ­χα­ρι­στῶ τούς Σε­βα­σμι­ω­τά­τους καί Θε­ο­φι­λε­στά­τους Ἀρ­χι­ε­ρεῖς, οἱ ὁ­ποῖ­οι μέ τό­ση ἀγά­πη καί τι­μή πρός τήν ἐ­λα­χι­στό­τη­τά μου θέ­λη­σαν νά γί­νουν σή­με­ρα, δι­ά τῆς σε­πτῆς λει­τουρ­γι­κῆς καί συμ­προ­σευ­χη­τι­κῆς συμ­με­το­χῆς τους, πο­λύ­τι­μοι συγ­κυ­ρη­ναῖ­οι στόν Ἀρ­χι­ε­ρα­τι­κό σταυ­ρο­α­να­στά­σι­μο δό­λι­χό μου.

Κα­τα­θέ­τω ἐ­νώ­πι­όν Σας τόν σε­βα­σμό γι­ά τήν προ­σγε­νο­μέ­νη στήν ἐ­λα­χι­στό­τη­τά μου τι­μή καί ἐμ­πι­στο­σύ­νη καί πα­ρα­κα­λῶ νά συμ­προ­σευ­χη­θεῖ­τε «ἵ­να ἔλ­θῃ ἐ­π’ ἐ­μέ ἡ δύ­να­μις καί ἡ χά­ρις τοῦ Πα­να­γί­ου Πνεύ­μα­τος», ὥ­στε, τῇ τοῦ Θε­οῦ συ­νερ­γεί­ᾳ, νά «πλη­ρο­φο­ρή­σω»[8] τήν ἀ­να­τε­θεῖ­σα εἰς ἐ­μέ Ἀρ­χι­ε­ρα­τι­κή δι­α­κο­νί­α.

Ἰ­δι­αι­τέ­ρως δέ εὐ­χα­ρι­στῶ τόν Σε­βα­σμι­ώ­τα­το Μη­τρο­πο­λί­τη Με­γά­ρων καί Σα­λα­μῖ­νος κ. Κων­σταν­τῖ­νο, τόν φι­λό­θε­ο Ποι­με­νάρ­χη τῆς ἱ­στο­ρι­κῆς αὐ­τῆς Ἱ­ε­ρᾶς Μη­τρο­πό­λε­ως καί ἰ­δι­αί­τε­ρης πα­τρί­δας μου, τόν ὁ­ποῖ­ον εὐ­γνω­μο­νῶ «κα­τά πάν­τα καί δι­ά πάν­τα»∙ τόν Σε­βα­σμι­ώ­τα­το Μη­τρο­πο­λί­τη Ζι­χνῶν καί Νευ­ρο­κο­πί­ου κ. Ἱ­ε­ρό­θε­ο, τοῦ ὁ­ποί­ου οἱ πα­τρι­κές εὐ­χές καί συμβουλές, δέν ἔ­παυ­σαν νά μέ συν­τρο­φεύ­ουν στήν πνευ­μα­τι­κή μου πο­ρεί­α, καί, βε­βαί­ως, τόν Θε­ο­φι­λέ­στα­το Ἐ­πί­σκο­πο Ἐ­λευ­σῖ­νος κ. Δω­ρό­θε­ο, ὁ ὁποῖ­ος ἐκ νε­α­ρᾶς ἡ­λι­κί­ας μοῦ ἐ­νέ­πνευ­σε τόν πό­θο γι­ά τήν ἱ­ε­ρω­σύ­νη καί μέ ἐ­νί­σχυ­σε πνευ­μα­τι­κά δι­ά τῆς ἁ­γι­ο­πνευ­μα­τι­κῆς βι­ο­τῆς του καί τῆς γνη­σι­ό­τη­τος τοῦ χα­ρα­κτῆ­ρος του.

Εὐ­γνω­μό­νως, ὡ­σαύ­τως, ἐ­πι­θυ­μῶ νά εὐ­χα­ρι­στή­σω ὅ­λους τούς κα­τά πάν­τα ἀ­ξί­ους Ἀρ­χι­γραμ­μα­τεῖς τῆς Ἁ­γί­ας καί Ἱ­ε­ρᾶς Συ­νό­δου τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας τῆς Ἑλ­λά­δος, ἐ­ξαι­ρέ­τως δέ τόν Θε­ο­φι­λέ­στα­το Ἐ­πί­σκο­πο Ὠ­ρε­ῶν καί νῦν ἐ­πα­ξί­ως ἐ­κλε­χθέν­τα Μη­τρο­πο­λί­τη τῆς με­γα­λω­νύ­μου Ἱ­ε­ρᾶς καί Ἀ­πο­στο­λι­κῆς Μη­τρο­πό­λε­ως Θεσ­σα­λο­νί­κης κ. Φι­λό­θε­ο, γι­ά τήν ἀ­γα­στή συ­νερ­γα­σί­α καί τήν ἀ­νε­ξό­φλη­τη ἀ­γά­πη καί ἐμ­πι­στο­σύ­νη πρός τό πρό­σω­πό μου, ἐ­νῶ ἐ­πί­σης εὐ­χα­ρι­στῶ καί ὅ­λους τούς σπου­δαί­ους κλη­ρι­κούς καί τούς φι­λο­τί­μους λα­ϊ­κούς συ­νερ­γά­τες στήν ἱ­ε­ρο­συ­νο­δι­κή μου δι­α­κο­νί­α.

Ὁ­μοί­ως, μέ­σα ἀ­πό τόν λό­γο μου κα­τα­θέ­τω ὀ­φει­λε­τι­κῶς τά πνευ­μα­τι­κά ἄν­θη τῆς εὐ­γνω­μο­σύ­νης μου πρός τόν ἀ­ξι­ο­σέ­βα­στο Δι­ευ­θυν­τή τοῦ Γρα­φεί­ου Ἐκ­κλη­σι­α­στι­κῆς Τά­ξε­ως καί Ἐκ­κλη­σι­α­στι­κῆς Ἐ­θι­μο­τυ­πί­ας τῆς Ἱ­ε­ρᾶς Συ­νό­δου τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας τῆς Ἑλ­λά­δος, Πα­νο­σι­ο­λο­γι­ώ­τα­το Ἀρ­χι­μαν­δρί­τη κ. Πα­τρί­κι­ο Κα­λε­ώ­δη, τοῦ ὁ­ποί­ου ἡ δι­α­κρι­τι­κή πα­τρι­κή μέ­ρι­μνα, τό εὐ­ερ­γε­τι­κό ἐν­δι­α­φέ­ρον καί οἱ πνευ­μα­το­φό­ρες συμ­βου­λές ἀ­πο­τέ­λε­σαν δι’ ἐμέ κρα­ται­ό ἐ­πι­στη­ριγ­μό κα­θ’ ὅ­λη τήν εἰ­κο­σα­ε­τῆ δι­α­κο­νί­α μου στήν Ἱ­ε­ρά Σύ­νο­δο. Ὡς ἐκ τού­του, εὔ­χο­μαι ὁ Θε­ός νά τόν δι­α­φυ­λάτ­τει ἐν ὑ­γι­εί­ᾳ ἀμ­φι­λα­φεῖ καί ἐκ­φρά­ζω τήν τα­πει­νή μου ἐ­πι­θυ­μί­α, κα­τ’ ἀ­να­λο­γί­αν πρός τήν ρή­ση τοῦ Κυ­ρί­ου, «ἔ­σο­μαι ὑ­μῖν εἰς πα­τέ­ρα, καί ὑ­μεῖς ἔ­σε­σθέ μοι εἰς υἱ­ούς» [9], καί ὁ σε­βα­στός μου Γέ­ρον­τας π. Πα­τρί­κι­ος νά μέ θε­ω­ρεῖ υἱ­ό του πι­στό καί ἀ­φο­σι­ω­μέ­νο.

Ἐ­πι­προ­σθέ­τως, τήν πα­νί­ε­ρη αὐ­τή στιγ­μή ἐ­πι­θυ­μῶ νά μνη­μο­νεύ­σω τοῦ ὀ­νό­μα­τος τοῦ ἐν ἁ­γί­οις ἀ­να­παυ­ο­μέ­νου μα­κα­ρι­στοῦ Μη­τρο­πο­λί­του Με­γά­ρων καί Σα­λα­μῖ­νος κυ­ροῦ Βαρ­θο­λο­μαί­ου, ὁ ὁ­ποῖ­ος, δι­ά τῆς εἰς δι­ά­κο­νον καί, ἐν συ­νε­χεί­ᾳ, εἰς πρε­σβύ­τε­ρον χει­ρο­το­νί­ας πού ἔ­λα­βα ἀ­πό τά τί­μι­α χέ­ρι­α του, μέ κα­τέ­στη­σε ὑ­πη­ρέ­τη τοῦ Μυ­στη­ρί­ου τοῦ Ἰ­η­σοῦ Χρι­στοῦ καί πι­στό οἰ­κο­νό­μο τῶν θεί­ων Μυ­στη­ρί­ων τῆς Ἁ­γί­ας Ἐκ­κλη­σί­ας, ἐ­νῶ δι­ά τοῦ ὑ­ψη­λοῦ ἱ­ε­ρα­τι­κοῦ ἤ­θους καί τοῦ ἐκ­κλη­σι­α­στι­κοῦ φρο­νή­μα­τός του συ­νέ­βα­λε ση­μαν­τι­κῶς στήν πνευ­μα­τι­κή καί ἐκ­κλη­σι­α­στι­κή μου συγ­κρό­τη­ση. Μα­κα­ρί­ζω τήν ἁ­γί­α ψυ­χή τοῦ ἀ­ει­μνή­στου Μη­τρο­πο­λί­του κυ­ροῦ Βαρ­θο­λο­μαί­ου, ἡ ὁ­ποί­α εὐ­χο­μαι σή­με­ρα νά συ­να­γάλ­λε­ται καί νά συ­νευ­φραί­νε­ται μα­ζί μας γι­ά τήν προ­σω­πι­κή μου χα­ρά.

Χρέ­ος ἱ­ε­ρό καί ἐ­πι­βε­βλη­μέ­νο, αἰ­σθά­νο­μαι νά μνη­μο­νεύ­σω ἐ­πι­προ­σθέ­τως καί νά ἐκ­φρά­σω τίς ἐκ βά­θους ψυ­χῆς εὐ­χα­ρι­στί­ες μου πρός τόν ἐ­πί­σης εὑ­ρι­σκό­με­νο στήν θρι­αμ­βεύ­ου­σα Ἐκ­κλη­σί­α μα­κα­ρι­στό καί ἅ­γι­ο Γέ­ρον­τά μου κυ­ρό Δα­μα­σκη­νό Κα­τρα­κού­λη, πνευ­μα­τι­κό Πα­τέ­ρα, κτί­το­ρα καί ἐ­πα­νι­δρυ­τή τῆς Ἱ­ε­ρᾶς Μο­νῆς Ἁ­γί­ου Ἰ­ω­άν­νου Προ­δρό­μου Μα­κρυ­νοῦ Με­γά­ρων, ὁ ὁ­ποῖ­ος ἔ­δω­σε κα­νο­νι­κή συμ­μαρ­τυ­ρί­α γι­ά τήν μυ­στα­γω­γί­α μου στά ἐν­δό­τε­ρα τοῦ Θυ­σι­α­στη­ρί­ου καί μέ­σῳ τῶν δι­δαγ­μά­των τῆς γνή­σι­ας ἀ­σκη­τι­κῆς βι­ο­τῆς του, ὡς σάλ­πιγ­γα ἀ­νό­θευ­του χρι­στι­α­νι­κοῦ πνεύ­μα­τος, πί­στε­ως καί ὑ­πα­κο­ῆς στό θεῖ­ο θέ­λη­μα καί ἀ­φο­σι­ώ­σε­ως στά κε­λεύ­σμα­τα τῆς Ἀ­πο­στο­λι­κῆς Ἐκ­κλη­σί­ας μας, ἀ­πο­τέ­λε­σε «θε­ο­γνω­σί­ας ἀ­κρι­βε­στά­της ἀ­φορ­μήν καί ἀ­ρε­τῆς ἐπι­μέ­λει­αν»[10] τό­σο γι­ά τήν Ἀ­δελ­φό­τη­τα τῆς Ἱ­ε­ρᾶς Μο­νῆς, ὅ­σο καί γι­ά τά πολ­λά πνευ­μα­τι­κά του τέ­κνα.

Ἐ­πί­σης, ὀ­φει­λε­τι­κῶς ἐ­πι­θυ­μῶ νά μνη­σθῶ με­τ' αἰ­σθη­μά­των υἱ­ι­κῆς ἀ­γά­πης, καί τήν μα­κα­ρι­στή Ἡ­γου­μέ­νη τῆς Ἱ­ε­ρᾶς Μο­νῆς Ἁ­γί­ου Ἰ­ω­άν­νου τοῦ Προ­δρό­μου Μα­κρυ­νοῦ, Γε­ρόν­τισ­σα Μα­κρί­να, τῆς ὁ­ποί­ας δέν θά λη­σμο­νή­σω πο­τέ τήν γεν­ναι­ό­δω­ρη ἔκ­φρα­ση τῆς μη­τρι­κῆς της στορ­γῆς πρός τό προ­σω­πό μου, ἀλ­λά καί τήν πο­λυ­τι­μό­τα­τη συμ­βο­λή αὐ­τῆς στήν ἀ­νά­πτυ­ξη τοῦ πνευ­μα­τι­κοῦ ἔρ­γου τῆς ἐ­νο­ρί­ας τῆς Κοι­μή­σε­ως Θε­ο­τό­κου Με­γά­ρων, στήν ὁ­ποί­α ἐν­τά­χθη­κα ἐξ ἁ­πα­λῶν ὀ­νύ­χων καί τήν ὁποί­α δι­η­κό­νη­σα ἐ­πί τρι­ά­κον­τα καί δύ­ο ἔ­τη. Εἴ­θε οἱ θε­ο­πει­θεῖς πρε­σβεῖ­ες τοῦ Γέ­ρον­τος Δα­μα­σκη­νοῦ καί τῆς ἁ­γί­ας Ἡ­γου­μέ­νης ἐ­νώ­πι­ον τοῦ Θρό­νου τοῦ Δε­σπό­του Χρι­στοῦ, νά μέ ἐ­πι­στη­ρί­ζουν στήν νέ­α μου δι­α­κο­νί­α.

Ἄ­φη­σα τε­λευ­ταί­ους τούς κα­τά σάρ­κα συγ­γε­νεῖς μου στούς ὁ­ποί­ους ὀ­φεί­λω χά­ρι­τες, ἰ­δι­αι­τέ­ρως δέ στούς μα­κα­ρι­στούς γο­νεῖς μου, οἱ ὁ­ποῖ­οι μέ ἀ­νέ­θρε­ψαν στήν ζω­ή αὐ­τήν καί στούς ὁποί­ους ὀ­φεί­λω, ἐν πολ­λοῖς, τήν εὐ­λά­βει­α καί τήν ἀ­γά­πη πρός τόν Θε­ό καί τήν Ἐκ­κλη­σί­α. Οἱ εὐ­χές τους θά ἀ­πο­τε­λοῦν γι­ά μέ­να ἐ­φό­δι­ο πο­λύ­τι­μο καί ἐ­νί­σχυ­ση πνευ­μα­τι­κή. Εὐ­χα­ρι­στῶ, ἐ­πί­σης, τίς κα­τά σάρ­κα ἀ­δελ­φές μου Πα­ρα­σκευ­ή καί Γε­ωρ­γί­α καί τίς ἰ­σά­δελ­φες ἐ­ξα­δέλ­φες μου Πα­ρα­σκευ­ή καί Μα­ρί­α, ὡς καί τίς οἰ­κο­γέ­νει­ές τους, δι­ό­τι ἀ­νέ­κα­θεν μέ ἐ­πι­στή­ρι­ζαν μέ πε­ρίσ­σι­α ἀγά­πη καί ὑ­πο­μο­νή στήν κλή­ση καί τήν ἀ­πο­στο­λή μου.

Εὐ­χα­ρι­στί­ες προ­σέ­τι ἀ­πευ­θύ­νω πρός ὅ­λους ὅ­σοι μέ τί­μη­σαν δι­ά τῆς συμ­με­το­χῆς στό Μυ­στή­ρι­ο τῆς Χει­ρο­το­νί­ας μου, τούς ἐκ­προ­σώ­πους τοῦ Ἑλ­λη­νι­κοῦ Κοι­νο­βου­λί­ου, τούς ἀ­ξι­ο­τί­μους πο­λι­τι­κούς Ἄρ­χον­τες, τούς ἐλ­λο­γι­μω­τά­τους κυ­ρί­ους Κα­θη­γη­τές, τούς ἀ­ξί­ους συ­νερ­γά­τες εὐ­λα­βε­στά­τους συμ­πρε­σβυ­τέ­ρους καί ἀ­γα­πη­τούς λα­ϊ­κούς ἐκ τῆς Ἱ­ε­ρᾶς Συ­νό­δου τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας τῆς Ἑλ­λά­δος καί ἐκ τῆς Ἱ­ε­ρᾶς Μη­τρο­πό­λε­ως Με­γά­ρων καί Σα­λα­μῖ­νος, καί σύμ­παν­τα τόν συμ­με­τέ­χον­τα φι­λό­χρι­στο λα­ό τοῦ Θε­οῦ.

Θε­ω­ρών­τας τόν ἑ­αυ­τό μου ἰ­δι­αι­τέ­ρως ἠ­λε­η­μέ­νον ὑ­πό Θε­οῦ, δι­ά τῆς ἀ­να­δεί­ξε­ώς μου σέ πνευ­μα­τι­κό πα­τέ­ρα καί ποι­με­νάρ­χη ἑ­νός τό­σο ἐ­να­ρέ­του, ὑ­ψη­λό­φρο­νος καί γεν­ναι­ο­ψύ­χου λα­οῦ, ἐ­πι­θυ­μῶ νά ἀ­πευ­θυν­θῶ τού­τη τήν στιγ­μή καί πρός τόν ἱ­ε­ρό κλῆ­ρο, τούς αἱ­ρε­τούς ἄρ­χον­τες, τούς συ­νερ­γά­τες τῶν Γρα­φεί­ων καί τῶν Ἱ­δρυ­μά­των καί τόν εὐ­σε­βῆ λα­ό τῆς Ἱ­ε­ρᾶς Μη­τρο­πό­λε­ως Πα­ρα­μυ­θί­ας, τούς ὁ­ποί­ους κα­λοῦ­μαι ἀ­πό σή­με­ρα νά φρον­τί­ζω καί νά δι­α­κο­νῶ μέ ζῆ­λο καί προ­σευ­χή.

Ἀ­πευ­θύ­νω θερ­μό χαι­ρε­τι­σμό πρός τόν θε­ό­λε­κτο λα­ό τῶν πε­ρι­ο­χῶν τῆς Πα­ρα­μυ­θί­ας, τῶν Φι­λι­α­τῶν, τοῦ Γη­ρο­με­ρί­ου καί τῆς Πάρ­γας, δι­α­βε­βαι­ώ­νον­τάς τους ὅ­τι, τοῦ Θε­οῦ συ­νερ­γοῦν­τος μοι, θά ἀ­γω­νι­σθῶ μέ «και­ο­μέ­νη καρ­δί­α»[11] καί θά ἀ­να­λώ­σω δι’ αὐ­τούς κά­θε ἰ­κμά­δα μου, σω­μα­τι­κή καί πνευ­μα­τι­κή, στοι­χών­τας στόν λό­γο τοῦ Ἀ­πο­στό­λου τῶν Ἐ­θνῶν Παύ­λου: «Σπού­δα­σον σε­αυ­τόν δό­κι­μον πα­ρα­στῆ­σαι τῷ Θε­ῷ, ἐρ­γά­την ἀ­νε­παί­σχυν­τον, ὀρ­θο­το­μοῦν­τα τόν λό­γον τῆς ἀ­λη­θεί­ας»[12].

Ἀ­γα­πη­τοί μου ἀ­δελ­φοί, γνω­ρί­ζω τό με­γά­λο, δυ­σα­να­πλή­ρω­το κε­νό πού ἀ­φή­νει ἡ ἑ­κου­σί­α πα­ραί­τη­ση τοῦ Πο­λυ­σε­βά­στου Γέ­ρον­τος Μη­τρο­πο­λί­του κ. Τί­του. Θέ­λω ὅ­μως νά γνω­ρί­ζε­τε ὅ­τι τί­πο­τε ἀ­πό ὅ­σα ἀ­γω­νί­στη­κε νά πραγ­μα­τώ­σει δέν θά στα­μα­τή­σει. Ὅ­λα θά συ­νε­χι­στοῦν μέ νέ­α πνο­ή. Μά πά­νω ἀ­π’ ὅ­λα θά ὑπάρ­ξει δι­ά­θε­ση γι­ά κοι­νω­νί­α, τό­σο μέ τούς πα­τέ­ρες καί ἀ­δελ­φούς κλη­ρι­κούς πού φι­λό­τι­μα καί με­τά φό­βου Θε­οῦ δι­α­κο­νοῦν στίς ἐ­νο­ρί­ες, ὅ­σο καί μέ τούς μο­να­χούς καί τίς μο­να­χές τῶν Ἱ­ε­ρῶν Μο­νῶν μας, ἀλ­λά καί μέ τόν εὐ­λα­βῆ λα­ό μας. Ὅ­λοι θά βρεῖ­τε Ἐ­πί­σκο­πο πού θά ἔλ­θει ὡς δι­ά­κο­νος καί πα­τέ­ρας «τύ­πος γι­νό­με­νος τῶν πι­στῶν ἐν ἔρ­γῳ, ἐν λό­γῳ, ἐν ἀ­να­στρο­φῇ»[13].

Ὁ Ἀρ­χι­ε­ρεύς, ὡς ἔμ­ψυ­χη εἰ­κό­να τοῦ Θε­οῦ, εἶ­ναι ἡ πη­γή παν­τός ἀ­γα­θοῦ καί πά­σης εὐ­λο­γί­ας, κα­θώς «τά πάν­τα δι­’ αὐ­τοῦ τά τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας τε­λεῖ­ται». Ὡ­στό­σο, «ὅς ἐ­άν θέ­λῃ ὑ­μῶν γε­νέ­σθαι πρῶ­τος, ἔ­σται πάν­των δοῦ­λος»[14]. Ὁ Ἐ­πί­σκο­πος εἶ­ναι ταυ­το­χρό­νως καί δοῦ­λος, δι­ά­κο­νος καί ὑ­πη­ρέ­της Ἰ­η­σοῦ Χρι­στοῦ, ὄρ­γα­νο τῆς θεί­ας χά­ρι­τος, ποι­μήν, κη­δε­μών καί προ­στά­της τῶν ἀρ­νί­ων τοῦ Χρι­στοῦ, «ἀ­νά­δο­χος τῶν ὑ­π’ αὐ­τοῦ ποι­μαι­νο­μέ­νων ψυ­χῶν» φύ­λα­κας, ὁ­δη­γός, «σι­το­δό­της πνευ­μα­τι­κός», δι­δά­σκα­λος, ἰ­α­τρός, ἐρ­γά­της τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας καί «κα­λός οἰ­κο­νό­μος τῆς ποι­κί­λης χά­ρι­τος τοῦ Θε­οῦ»[15].

Ὁ Ἀ­πό­στο­λος Παῦ­λος γρά­φει στόν Τι­μό­θε­ο καί ζη­τᾶ «ὁ ἐπί­σκο­πος νά εἶ­ναι προ­σε­κτι­κός, συ­νε­τός, εὐ­πρε­πής, φι­λό­ξε­νος, κα­λός δά­σκα­λος. Νά μήν εἶ­ναι, βί­αι­ος, αἰ­σχρο­κερ­δής, ἀλ­λά νά εἶ­ναι ἐ­πι­ει­κής, εἰ­ρη­νι­κός καί ἀ­φι­λο­χρή­μα­τος, νά ἔ­χει κα­λή φή­μη κι ἔ­ξω ἀ­πό τήν Ἐκ­κλη­σί­α»[16]. Τό­τε στόν Τι­μό­θε­ο καί σή­με­ρα στόν ἐ­λά­χι­στον ἐ­μέ πα­ραγ­γέλ­λει «τήν πα­ρα­κα­τα­θή­κην φύ­λα­ξον»[17], δι­α­φύ­λα­ξε αὐ­τό πού σοῦ ἐμ­πι­στεύ­τη­κε ὁ Χρι­στός καί ἡ Ἐκ­κλη­σί­α. Στόν Τί­το πα­ραγ­γέλ­λει ὅ­τι «ὁ ἐ­πί­σκο­πος, ὡς δι­α­χει­ρι­στής τοῦ Θε­οῦ, πρέ­πει νά εἶ­ναι ἀ­δι­ά­βλη­τος· νά μήν εἶ­ναι ὑ­πε­ρο­πτι­κός, εὐ­έ­ξα­πτος, φι­λό­νι­κος»[18].

Ἔ­χον­τας τήν σκέ­ψη ὅ­τι ὡς Ἐ­πί­σκο­πος εἶ­μαι εἰς τύ­πον καί τό­πον Χρι­στοῦ, ἐ­κλι­πα­ρῶ τόν Κύ­ρι­ον Ἐ­κεῖ­νος νά εἶ­ναι ἀν­τί ἐμοῦ. Νά ἐ­νερ­γεῖ δι­’­ ἐ­μοῦ. Νά μή ζῶ ἐ­γώ, ἀλ­λά, κα­τά τήν παύ­λει­α ρή­ση, νά ζεῖ ὁ Χρι­στός «ἐν ἐ­μοί»[19].

Κάμ­πτον­τας τόν αὐ­χέ­να τῆς ψυ­χῆς καί τοῦ σώ­μα­τος ὑ­πο­τάσ­σο­μαι στό πα­νά­γι­ο θέ­λη­μα τοῦ Θε­οῦ καί εἰ­σέρ­χο­μαι στήν μαρ­τυ­ρι­κή καί πο­λυ­ώ­δυ­νη Ἀρ­χι­ε­ρα­τι­κή μου πο­ρεί­α.

Καί τώ­ρα, Μα­κα­ρι­ώ­τα­τε Πά­τερ καί Δέ­σπο­τα, πα­ρα­τί­θε­μαι ἐ­μαυ­τόν καί ἅ­παν­τα τά κατ᾽ ἐ­μέ τῷ Θε­ῷ καί τῷ λό­γῳ τῆς χά­ρι­τος Αὐ­τοῦ. «Ἑ­τοί­μη ἡ καρ­δί­α μου πρός σέ, ὁ Θε­ός, ἑ­τοί­μη ἡ καρ­δί­α μου»[20].

Εὐ­χη­θεῖ­τε θερ­μῶς ἡ Χά­ρις τοῦ Πα­να­γί­ου Πνεύ­μα­τος νά μέ πε­ρι­φρου­ρεῖ καί νά μέ ἐν­δυ­να­μώ­νει στήν προ­κει­μέ­νη δι­α­κο­νί­α μου. Εὐ­χη­θεῖ­τε, ὥ­στε δι­ά πρε­σβει­ῶν τῆς Ὑ­πε­ρα­γί­ας Θε­ο­τό­κου, τοῦ ἐν Ἁ­γί­οις Πα­τρός ἡ­μῶν Δο­νά­του Ἐ­πι­σκό­που Εὐ­ροί­ας, Προ­στά­του καί Ἐ­φό­ρου τῆς Θε­ο­σώ­στου Ἐ­παρ­χί­ας μας, τοῦ Ἁ­γί­ου Ἐν­δό­ξου Νε­ο­μάρ­τυ­ρος Ἀ­να­στα­σί­ου τοῦ ἐκ Πα­ρα­μυ­θί­ας καί τοῦ Ὁ­σί­ου Σε­ρα­πί­ω­νος, νά ἀ­ξι­ω­θῶ, ἐν τα­πει­νώ­σει, τῆς χά­ρι­τος τῆς Ἀρ­χι­ε­ρω­σύ­νης, καί νά ἀ­να­δει­χθῶ, χά­ρι­τι καί οἰ­κτιρ­μοῖς καί φι­λαν­θρω­πί­ᾳ τοῦ Τρι­α­δι­κοῦ ἡ­μῶν Θε­οῦ, ἄν­θρω­πος και­νός καί Ἀρ­χι­ε­ρεύς «ἄρ­τι­ος πρός πᾶν ἔρ­γον ἀ­γα­θόν ἐ­ξηρ­τι­σμέ­νος»[21], ἀγω­νι­ζό­με­νος ἐ­πί τῶν νο­ε­ρῶν τῆς Μη­τρός Ἐκ­κλη­σί­ας ἐ­πάλ­ξε­ων κα­τά ἀ­ο­ρά­των ἐ­χθρῶν, ὥ­στε νά ἀ­πο­δει­χθῶ ἄ­ξι­ος τῆς κλή­σε­ως, τῆς ὁ­ποί­ας ἐ­κλή­θην.

Μα­κα­ρι­ώ­τα­τε, Ἅ­γι­οι Ἀρ­χι­ε­ρεῖς, τί­μι­ο Πρε­σβυ­τέ­ρι­ο, εὐ­λα­βέ­στα­τοι Δι­ά­κο­νοι, ὁ­σι­ώ­τα­τοι Μο­να­χοί καί Μο­να­χές, ἐ­κλε­κτέ λα­έ τοῦ Θε­οῦ, ἐν­τεί­να­τε πα­ρα­κα­λῶ τίς δε­ή­σεις καί τίς ἱ­κε­σί­ες σας «ἵ­να ἐ­πι­σκη­νώ­σῃ ἐπ᾿ ἐ­μέ ἡ δύ­να­μις τοῦ Χρι­στοῦ»[22]. Συ­νε­νώ­σα­τε τίς προ­σευ­χές σας στόν Τρι­α­δι­κό Θε­ό γι­ά ἐ­μέ­να τόν ἀ­νά­ξι­ο δοῦ­λο Του. «Λι­τα­νεύ­σα­τε τόν Χρι­στόν ὑ­πέρ ἐ­μοῦ, ἵ­να τῷ Θε­ῷ θυ­σί­α εὑ­ρε­θῶ»[23]. Ἀ­μήν!

[1] Ἰώβ 1, 21.

[2] Πράξ. 20, 28.

[3] Ἰσιδώρου Πηλ., ἐπιστ. 1, 32 Δοσιθέῳ, PG 78·201 C.

[4] Ρωμ. 14, 9.

[5] Β´ Τιμ. α´ 7-9.

[6] Δευτερονόμιον ΛΑ΄, 6.

[7] Ματθ. Θ΄ 22.

[8] Β΄ Τιμ. 4, 5.

[9] Β΄ Κορ. 6, 18.

[10] Ἰω. Χρυσ., Εἰς ψαλμούς ὁμιλία μζ΄.

[11] Λουκ. 24, 32.

[12] Β´ Τιμ. 2, 15.

[13] Ἰγνατίου Ἐπισκόπου Ἀντιοχείας, Ἐπιστ. πρός Ἡρωνα διάκονον Ἀντιοχείας.

[14] Μᾶρκ. 10, 43-44.

[15] Α’ Πετρ. 4, 10.

[16] Τιμ. 3, 2-7.

[17] Τιμ. 6, 20.

[18] Τιτ. 1, 7.

[19] Γαλ. 2, 20.

[20] Ψαλμ. 107, 2.

[21] Β´ Τιμ. 3, 17.

[22] Β´ Κορ. 12, 7.

[23] Ἰγνατίου Ἐπισκόπου Ἀντιοχείας, Ἐπιστ. πρός Ἐφεσίους.