Σκλήρυνση κατά Πλάκας και άθληση - Της Αγλαΐας Παπαζώη*

Σκλήρυνση κατά Πλάκας και άθληση - Της Αγλαΐας Παπαζώη*

Ο αθλητισμός και γενικά η άσκηση βοηθάει τους ασθενείς με Σκλήρυνση κατά Πλάκας ή είναι περισσότερη καταπόνηση; Θα προσπαθήσω να απαντήσω σαν πάσχουσα και σαν αθλήτρια στο παρελθόν του στίβου.

Η άθληση ήταν μέρος στην ζωή μου πριν 26 χρόνια που διαγνώστηκα με Σκλήρυνση κατά Πλάκας. Τα πρώτα χρόνια φοβόμουν πολύ. Φοβόμουν το μέλλον μου, αναρωτιόμουν τι μπορεί να συμβεί με το σώμα μου με την πάροδο του χρόνου. Πίστευα πως πρέπει να εγκαταλείψω τα θέλω μου, να μην κάνω όνειρα για το αύριο. Κλείστηκα στον εαυτό μου, στο σπίτι και απείχα από πολλά μέχρι να συνειδητοποιήσω τι μου συμβαίνει. Λάτρευα τον στίβο και κατόπιν την αεροβική γυμναστική. 

Στη συνέχεια και όσο έβλεπα τον εαυτό μου να μην έχει αντοχές περιορίστηκα στο περπάτημα και τη στατική άσκηση όπως γιόγκα και πιλάτες. Τα τελευταία 5 χρόνια χρησιμοποιώ βακτηρία (μπαστούνι) και το περπάτημα μου είναι περίπου 1 χιλιόμετρο τις καλές μέρες. Υπάρχουν και οι κακές μέρες που τα βήματα μου είναι πολύ περιορισμένα. Παρά τις δυσκολίες που μου δημιουργεί η νόσος συνεχίζω να γυμνάζομαι 4 φορές την εβδομάδα. Τρεις φορές την εβδομάδα ομαδική γυμναστική (πιλάτες) και μία ατομική. Το καλοκαίρι και λόγω ζέστης προτιμώ το κολύμπι.

Ο αθλητισμός γενικά και ειδικά λειτουργεί ευεργετικά τόσο για τη σωματική μας, όσο και για την πνευματική μας υγεία.

Ειδικά για μας τους ασθενείς με πολλαπλή σκλήρυνση, η άθληση, ή η κίνηση γενικότερα, βοηθούν στις λειτουργίες του σώματος όπως κούραση, κατάθλιψη, μυϊκή δύναμη, βάδισμα, ισορροπία, αντοχή ακόμα και στην κόπωση.

Βέβαια ο βαθμός της αναπηρίας του κάθε ασθενή είναι σημαντικός παράγοντας.

Θεωρώ πως ο καλύτερος τρόπος να αντιμετωπίζουμε τις δυσκολίες της νόσου είναι να κρατάμε θετική στάση. Να προχωράμε μπροστά και να επιδιώκουμε σ΄ έναν καλύτερο και όσο το δυνατόν ποιοτικό τρόπο ζωής. Η συχνή άσκηση, η καλή διατροφή και ένας καλός ύπνος είναι χρυσοί κανόνες.

Η αλήθεια είναι πως χρειαζόμαστε και τη στήριξη της πολιτείας έτσι ώστε η άσκηση στους ασθενείς με σκλήρυνση κατά πλάκας να συνταγογραφείται όπως η φυσιοθεραπεία. Να δημιουργηθούν κέντρα αποκατάστασης σε κάθε νομό της χώρας. Δυστυχώς η Ελλάδα δεν είναι και η πιο φιλική χώρα για άτομα με δυσκολίες στην καθημερινότητα τους ή με κινητικά προβλήματα. Χρειάζονται υποδομές, οργάνωση και προσβασιμότητα.

Έν έτει 2023 τα άτομα με αναπηρία πρέπει να μην αντιμετωπίζονται σαν «αδύναμοι ασθενείς» αλλά να αποτελούν ενεργά μέλη μιας κοινωνίας που να τα εντάσσει ισότιμα σε κάθε κοινωνική δραστηριότητα όπως είναι και ο αθλητισμός.

Κλείνοντας, θέλω να συμβουλεύσω τον κάθε πάσχοντα με σκλήρυνση να βρίσκουν τρόπους να μένουν δυνατοί σωματικά, πνευματικά και συναισθηματικά. Ίσως να μην μπορείς να κάνεις όσα έκανες πριν αλλά ποτέ μα ποτέ μην τα παρατάς.

*Αγλαΐα Παπαζώη

Γραμματέας του Συλλόγου Στήριξης και Αλληλεγγύης Ατόμων με

Σκλήρυνση κατά Πλάκας Ν. Θεσπρωτίας