Θεσπρωτία: Αναζητώντας το ψηφιακό της μέλλον… - Της Άννας Στεργίου *

Θεσπρωτία: Αναζητώντας το ψηφιακό της μέλλον… - Της Άννας Στεργίου *

Πριν λίγες μέρες Θεσπρωτός πολιτευτής της ΝΔ ανάρτησε μία φωτογραφία, πως ονειρεύεται την Ηγουμενίτσα σαν ένα σύγχρονο Μονακό. Ξέχασε βέβαια ότι η κυβέρνηση Μητσοτάκη (ξε)πουλά το λιμάνι της Ηγουμενίτσας.

Σε δεύτερο χρόνο, η άποψη περί σύγχρονου Μονακό είναι απλά μία νέα τσιμεντούπολη, που διαθέτει κι ιστιοπλοϊκά σκάφη. Μία άποψη, η οποία έρχεται σε απόλυτη αντίθεση με την ευρωπαϊκή Πράσινη Συμφωνία και το Πρωτόκολλο του Κιότο για μείωση των ρύπων. Ήδη η Ευρώπη ψέγει την κυβέρνηση Μητσοτάκη για τα καραγκιοζιλίκια με τις ανεμογεννήτριες στην Εύβοια.

Η φωτογραφία, που ανάρτησε ο πολιτευτής, απεικόνιζε προγενέστερα μοντέλα πόλεων, που έχουν περιπέσει σε πολλές αμαρτίες. Χώροι άθλησης ανύπαρκτοι, χώροι για τα παιδιά άφαντοι, πάρκινγκ ούτε με το κιάλι, ούτε λόγος για τα κατοικίδια ή άγρια ζώα και πτηνά, που φωλιάζουν στην περιοχή κι εκπαιδευτικοί - καλλιτεχνικοί χώροι, μηδέν εις το πηλίκον.

Έτσι φανταζόμαστε λοιπόν το μέλλον μας;

Η Αθήνα κι οι μητροπολιτικές πόλεις της επαρχίας χτίστηκαν ακριβώς πάνω στο οικιστικό μοντέλο της, άνευ ορίων, δόμησης. Τότε δεν ξέραμε. Χρόνια τώρα οι κάτοικοι της Αθήνας παλεύουν με τα αιωρούμενα σωματίδια και ψάχνουν απεγνωσμένοι για πάρκινγκ. Το μετρό, το αποκούμπι τους στην κυριολεξία επί Μητσοτάκη, τα «θαλάσσωσε». Στο τραμ, που πάει σαν χελώνα, αγανακτείς πλέον και να βγάλεις εισιτήριο.

Δρόμοι μικροί, πλατείες λίγες, σχολεία μικρά, κοινωνικοί χώροι για τον κόσμο ανύπαρκτοι. Οι δήμαρχοι αναζητούν χώρους για να γίνουν σχολεία. Τσιμέντο να γίνει λοιπόν κι ας πλημμυρίζουμε, αφού τα νερά δεν έχουν πάντα τρόπο διαφυγής.

Κι ενώ η Ηγουμενίτσα μπορεί να μάθει από το χάλι άλλων μητροπόλεων, να διδαχτεί από την παραδοσιακή ηπειρώτικη αρχιτεκτονική ή έστω να μιμηθεί την αρχιτεκτονική της γειτονικής Ιταλίας, ακολουθεί κατά γράμμα το μοντέλο της ΝΔ, που κατέστρεψε οικιστικά όλη την Ελλάδα. Αντί ν΄ αναδείξει την αρχιτεκτονική των Φιλιατών, της Παραμυθιάς, του Σουλίου, του Μαργαριτίου, της παλαιάς Σαγιάδας και γενικότερα των παραδοσιακών της οικισμών, κοιτά παραδείγματα που είναι ξεπερασμένα.

Τι λείπει τελικά από την Ηγουμενίτσα;

Πρόσφατα, διαδικτυακός ιστότοπος χαρακτήρισε την Ηγουμενίτσα ως μία από τις πιο άσχημες πόλεις της Ελλάδας. Η άποψη αυτή την αδικεί κατάφωρα. Και κάστρο έχει και πράσινο και παραθαλάσσιο μέτωπο. Και δυο βήματα παραπέρα είναι ο Δρέπανος με τα φλαμίνγκο του. Αλλά που είναι οι διασυνδέσεις;

Ταυτότητα της λείπει. Και δυστυχώς αυτή η ταυτότητα δεν χτίζεται μέσα από τόνους τσιμέντου ή μεγαλεπήβολα, προεκλογικά σχέδια, χωρίς χρηματοδότηση.

Χτίζεται μέσα από την αρχιτεκτονική τοπίου σε συμβατότητα με την ιστορία του τόπου. Χτίζεται ακολουθώντας σύγχρονες γεωπονικές αρχές για τους κήπους και την κάθετη γεωργία. Χτίζεται από γνώστες της ναυτιλίας για να είναι αξιόπιστο το λιμάνι. Χτίζεται μέσα από συζητήσεις με εκπροσώπους φορέων για τις χρήσεις γης αλλά κυρίως μέσα από την Τέχνη. Είναι δυνατόν τόσο σπουδαίους ζωγράφους και γλύπτες, που έχουμε, να μην τους αξιοποιούμε; Που είναι οι αισθητικές παρεμβάσεις; Που φαίνεται η ιστορία της πόλης; Οι πολυτεχνικές σχολές, η σχολή Καλών Τεχνών, οι γεωπονικές σχολές μπορούν να μας ανοίξουν νέους δρόμους.

Οι πόλεις, τα σύμβολα, η ρομποτική…

Πόσοι άνθρωποι περιμένουν να δουν τη Γοργόνα, το σύμβολο της Κοπεγχάγης; Το άγαλμα της Ελευθερίας στη Νέα Υόρκη; Τα Γιάννινα ήδη σχεδιάζουν το ψηφιακό τους μέλλον. Γιατί οι υπόλοιποι νομοί της Ηπείρου σερνόμαστε πίσω τους, αντί να πρωτοπορούμε;

Οι Ολλανδοί κι οι Γάλλοι έχουν ήδη δημιουργήσει τα σχέδια για τις πόλεις του μέλλοντος. Πόλεις, με πράσινες γωνιές. Πόλεις, που τα παιδιά θα παίζουν κι οι εργαζόμενοι θα είναι δημιουργικοί, αντί να ζουν σε σύγχρονα κουτιά.

Ο κόσμος της ρομποτικής

Τα ρομπότ μπαίνουν περισσότερο στην παραγωγική διαδικασία. Τα επόμενα χρόνια αυξάνονται σε πόλεις και χωριά, πατίνια και ποδήλατα. Αυξάνονται και τα αυτοκίνητα, ηλεκτρικά και μη. Δημιουργούνται υποδομές για ιπτάμενα ταξί. Αυξάνονται τα επαγγέλματα με ψηφιακές, τεχνικές δεξιότητες.

Τα αυτοκίνητα μπαίνουν στη λογική του διαμοιρασμού, δηλαδή τα μοιράζεται κόσμος μέσα στην πόλη. Τα γράμματα μπορούν να μοιράζονται σε απομακρυσμένα χωριά με αυτοκινούμενες μηχανές (drone). Οι παραγωγοί φρούτων θα μπορούν να κόβουν και με ρομπότ «ξινά». Οι κτηνοτρόφοι θα μπορούν να έχουν σκύλο – ρομπότ εκτός από τους ποιμενικούς. Το παζάρι της Παραμυθιάς, ο Λάμποβος, μπορεί να γίνεται, εν μέρει κι ηλεκτρονικά.

Η ψηφιακή τεχνολογία πρέπει να είναι για όλους

Ο νέος ψηφιακός κόσμος απαιτεί αλλαγές στη νοοτροπία, στις εγκαταστάσεις, θέλει παραγωγή νέων υλικών, νέο πολεοδομικό και ψηφιακό σχεδιασμό, χρειάζεται ψηφιακή χωρητικότητα κι επιμόρφωση πάνω στις ψηφιακές δεξιότητες.

Η μοιρασιά της ψηφιακής πίτας επί Μητσοτάκη έγινε απλώς για τους μεγάλους ομίλους κι η Θεσπρωτία πήρε μόνο ψίχουλα. Η κυβέρνηση Μητσοτάκη μειώνει τις δημόσιες υπηρεσίες, κλείνει υποκαταστήματα τραπεζών, χωρίς να υπολογίζει τους ανθρώπους, που είναι ηλικιωμένοι ή αγνοούν την ηλεκτρονική τεχνολογία. Τους αφήνει στην άκρη ως ψηφιακά αναλφάβητους, παρά τη σπουδή της για ψηφιακές δεξιότητες.

Η Θεσπρωτία με τον ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ και τον Αλέξη Τσίπρα μπορεί ν΄αφήσει τα βαρίδια του παρελθόντος ν΄ αναβαθμιστεί αισθητικά με γνώμονα την ιστορία της και να μπει δυναμικά στην νέα πράσινη και ψηφιακή εποχή, που ήδη έχει ξεκινήσει και δεν περιμένει.

* Η Άννα Στεργίου είναι κοινωνιολόγος – κοινοβουλευτική συντάκτρια και υποψήφια στη Θεσπρωτία με τον ΣΥΡΙΖΑ - ΠΣ