Απολογισμός Δ.Σ. του Εμπορικού Συλλόγου Ηγουμενίτσας στη Γενική Συνέλευση στις 27/3/2023

Απολογισμός Δ.Σ. του Εμπορικού Συλλόγου Ηγουμενίτσας στη Γενική Συνέλευση στις 27/3/2023

Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι

σας καλέσαμε σήμερα σε Γενική Συνέλευση, μιας και έχουν χαλαρώσει τα υγειονομικά μέτρα που ίσχυαν από το 2020, για να συζητήσουμε αυτά που άλλαξαν τα τελευταία χρόνια για τις πολύ μικρές επιχειρήσεις που εκπροσωπούμε.

Κυρίαρχο ζήτημα ήταν, φυσικά, η Πανδημία και οι συνέπειές της. Ένα πρωτοφανές γεγονός που άλλαξε δραματικά τα πράγματα στο λιανικό εμπόριο.

Μας ανάγκασαν να κλείσουμε τα μαγαζιά για μήνες, να δουλεύουμε κάτω από περιορισμούς. Είδαμε τη ραγδαία άνοδο των πωλήσεων μέσω των eshop. Κυρίως, όμως, είδαμε τα Super Markets να παίρνουν τη μερίδα του λέοντος της αγοράς, πουλώντας είδη που εμείς διαθέτουμε.

Είμαστε από τους ελάχιστους συλλόγους που αντιδράσαμε σε αυτό με επιστολές στο Υπουργείο και στη Συνομοσπονδία, ήδη από την πρώτη καραντίνα. Μας αγνόησαν και μόλις στη δεύτερη καραντίνα του Νοεμβρίου 2020, μπήκαν κάποιοι περιορισμοί σε τέτοιου είδους πωλήσεις.

Αλλά, αυτό δεν ήταν αρκετό. Από νωρίς, επεξεργαστήκαμε μια σειρά μέτρων που ήταν αναγκαία για τη βιωσιμότητα των μαγαζιών μας, τα οποία κοινοποιήσαμε σε συλλόγους και ομοσπονδίες, χωρίς, δυστυχώς, να βρούμε ουσιαστική ανταπόκριση.

Τα μέτρα που ζητήσαμε, ήδη μετά την πρώτη καραντίνα, κινούνταν σε τρεις κατευθύνσεις:

1. Ενίσχυση της ρευστότητας

2. Αναστολή ή μείωση των υποχρεώσεων

3. Διατήρηση των θέσεων εργασίας

Δεν εννοούμε ότι η κυβέρνηση έπρεπε να ακούσει έναν εμπορικό σύλλογο, αλλά ότι τα αιτήματα ήταν τόσο αναγκαία και αυτονόητα για όποιον ήθελε να βοηθήσει τις μικρές επιχειρήσεις να σταθούν στα πόδια τους, που θα περίμενε κανείς, έστω κάποια από αυτά να ψηφιστούν, την ώρα που τα Προεδρικά Διατάγματα έβγαιναν σε ένα βράδυ.

Δυστυχώς, αποδείχτηκε, πως για την κυβέρνηση ήταν μια ευκαιρία να μας χτυπήσει, λειτουργώντας υπέρ των πολυκαταστημάτων.

Αλλιώς, θα θεσμοθετούσε π.χ.

- τη χρηματοδότηση των μικρών επιχειρήσεων σε ποσοστό 15% - 20% του ετήσιου τζίρου τους με εξόφληση σε βάθος πενταετίας,

- τη χρηματοδότηση των νέων επιχειρήσεων για το σύνολο των χρεών τους με τους ίδιους όρους,

- την αναστολή των φορολογικών και ασφαλιστικών οφειλών και την αποπληρωμή τους σε 24 δόσεις,

- τη μείωση του ΦΠΑ,

- την καθιέρωση αφορολόγητου ορίου στις 12.000€,

- την κατάργηση του τέλους επιτηδεύματος και της προκαταβολής φόρου,

- την επιδότηση του μισθολογικού και μη μισθολογικού κόστους και άλλα.

Μετά και το δεύτερο υποχρεωτικό κλείσιμο για δυόμιση μήνες, η ανάγκη για γενναία μέτρα πολλαπλασιάστηκε, όπως:

- η διαγραφή, των φορολογικών υποχρεώσεων και η κάλυψη των ασφαλιστικών, από το κράτος για όσο διάστημα βρεθήκαμε σε αναστολή,

- η καταβολή ανεπίστρεπτης χρηματοδότησης.

Είναι γεγονός πως αυτές οι καταστάσεις εμφάνισαν όλες τις παθογένειες του συνδικαλιστικού κινήματος των εμπόρων.

Άφωνοι, η Συνομοσπονδία, οι Ομοσπονδίες και οι μεγάλοι σύλλογοι της χώρας, έδειχναν να μη θέλουν να δυσαρεστήσουν την κυβέρνηση, κι όχι να προστατεύσουν τα δικαιώματα των επιχειρήσεων που, υποτίθεται, εκπροσωπούν. 

Αυτό είναι το αποτέλεσμα της μη συμμετοχής της πλειονότητας των εμπόρων στους συλλόγους, που επιτρέπει στις διοικήσεις να τους μετατρέπουν σε κομματικά παραμάγαζα.

Πριν συνέλθουμε από τα απανωτά lockdown, ξεκίνησε το κύμα της ακρίβειας, με πρώτη την ενέργεια, με αποτέλεσμα να αυξηθεί το κόστος ζωής των νοικοκυριών, τα έξοδα των επιχειρήσεων, οι τιμές των προϊόντων και να μειωθεί η κατανάλωση. Μαζί με τους συλλόγους της ΒΔ Ελλάδας διεκδικήσαμε σειρά νέων μέτρων και συμμετείχαμε σε μια από τις μεγαλύτερες απεργίες των τελευταίων χρόνων στις 9 Νοεμβρίου 2022.

Φάνηκε και πάλι πως δεν ιδρώνει το αφτί κανενός!

Τα αιτήματά μας ήταν και είναι απολύτως λογικά:

κατάργηση του ΕΝΦΙΑ, μείωση του Ειδικού Φόρου Κατανάλωσης, να χαριστούν οι επιστρεπτέες προκαταβολές ως τις 12.000€, αναστολή κατασχέσεων, ακατάσχετος λογαριασμός ως τις 5.000€, διαγραφή προστίμων για χρέη και πολλά ακόμη.

Συνολικά, τα τελευταία χρόνια, είναι δεκάδες τα αιτήματα που διεκδικούμε, ώστε να υπάρξει ασφάλεια, δικαιοσύνη και προοπτική στις επιχειρήσεις μας.

Στις 16 Μαρτίου, με αφορμή την κινητοποίηση για την τραγωδία των Τεμπών, απεργήσαμε και πάλι, διεκδικώντας την ουσιαστική απόδοση ευθυνών, ασφαλείς μεταφορές και επαναφέροντας τα διαρκή αιτήματα, που είναι απαραίτητα για τη βιωσιμότητά μας.

Αντί για αυτά, η κυβέρνηση «καίγεται» για το πώς θα αυξήσει τις ασφαλιστικές μας εισφορές, πως θα ξεχειλώσει το ωράριο, πως θα καταργήσει την κυριακάτικη αργία, πως θα ιδιωτικοποιήσει το νερό.

Βιάστηκε να ανακοινώσει την αύξηση των ασφαλιστικών εισφορών κατά 9,6%, επικαλούμενη τον πληθωρισμό. Για μια πενταετία, όμως, αρνούταν να τις μειώσει, όταν είχαν κοπεί μισθοί και συντάξεις, φορτώνοντας με χρέη τους εμπόρους. Οι περισσότεροι από μας, πλέον, πληρώνουμε τις εισφορές της κατώτερης κατηγορίας, γιατί έχουμε χρέη στον ΕΦΚΑ, δεν μπορούμε να δώσουμε περισσότερα και δεν εμπιστευόμαστε τον ασφαλιστικό φορέα.

Οι πρόσφατες αυξήσεις στις συντάξεις δεν ανταποκρίνονται στις ανάγκες, εκτός του ότι τις «κατάπιε» η «προσωπική διαφορά».

Το Ταμείο εξακολουθεί να φορτώνεται με έξοδα νοσηλίων και φαρμάκων, σε μια κατ’ όνομα δημόσια υγεία.

Από την άλλη, ήμασταν αντίθετοι στην κυριακάτικη εργασία εξαρχής και δεν πέσαμε στην παγίδα του ανοίγματος τριών, πέντε ή οκτώ Κυριακών, όπως το παρουσίαζαν οι κυβερνήσεις. Πιστεύαμε ότι ο στόχος ήταν να δουλεύουμε και τις 52 Κυριακές. Πράγματι, με τον τελευταίο νόμο, μεταβιβάζεται η αρμοδιότητα στους Δήμους να καθορίζουν περισσότερες από οκτώ εργάσιμες Κυριακές.

Η λύση δεν είναι να ακολουθούμε κάθε νόμο και υπουργική απόφαση που ανατρέπει τον ανταγωνισμό υπέρ των μεγάλων επιχειρήσεων, αλλά να αντιδρούμε. Αυτός ο νόμος θα φέρει χάος στις τοπικές αγορές και θα οδηγήσει τους καταναλωτές στα κυριακάτικα ψώνια τους στις υπεραγορές. Αν εμείς προσαρμοστούμε σε αυτό τι θα κερδίσουμε;

Η μόνη λύση είναι οι εμπορικοί σύλλογοι να εναντιωθούν και να κρατήσουν τις αγορές κλειστές τις Κυριακές, αλλιώς θα βγάλουμε τα μάτια μας με τα χέρια μας.

Το έχετε δει: τις δύο Κυριακές των γιορτών που είμαστε ανοιχτοί, ο τζίρος είναι ελάχιστος. Φανταστείτε τι θα γίνει αν δώσουμε στους καταναλωτές την εικόνα μιας ανοιχτής αγοράς τις Κυριακές και ενώ δίπλα μας βρίσκονται τα πολυκαταστήματα των Ιωαννίνων. Σε μας θα ψωνίσουν ή εκεί;

Είναι σαφές πως η κυβέρνηση όταν θέλει, τρέχει να νομοθετήσει υπέρ συγκεκριμένων συμφερόντων.

Όπως κάνει κι εδώ με την πώληση του ΟΛΗΓ και του παράκτιου μετώπου της περιοχής.

Αν και είμαστε αντίθετοι με την πώληση, επικεντρωθήκαμε στο ζήτημα της χερσαίας ζώνης, γιατί θεωρούμε επιζήμιο για την πόλη να ιδιωτικοποιηθεί. Ο ιδιώτης να περιοριστεί μέσα από τα κάγκελα του νέου λιμανιού. Δεν έχει θέση ούτε στο παρκινγκ, ούτε στο παλιό λιμάνι εσωτερικού, ούτε στα Σύβοτα, στην Πλαταριά και στη Σαγιάδα.

Όπως είμαστε αντίθετοι με τη δημιουργία έξι στρεμμάτων για εμπορική χρήση στα όρια τη μαρίνας, με επιχειρήσεις οι οποίες θα λειτουργούν ανταγωνιστικά προς τις δικές μας.

Συμμετείχαμε στις κινητοποιήσεις του Δήμου, αλλά δεν είχαν συνέχεια. Ο Δήμος αρκέστηκε σε αόριστες υποσχέσεις, ενώ η πραγματικότητα είναι πως η χερσαία ζώνη θα χαθεί και κανένα ουσιαστικό όφελος δεν θα έχει η πόλη από τη λειτουργία του ιδιωτικού λιμανιού.

Τόσα χρόνια δεν έγινε δυνατό να συνεργαστούν οι φορείς για να αναπτυχθεί, έστω, η κρουαζιέρα και ενώ μας την παρουσίασαν με τυμπανοκρουσίες. Δεν υπάρχει καν σύνδεση του λιμανιού με το κέντρο της πόλης, με ευθύνη του Δήμου, κατά τη γνώμη μου.

Γενικά, ο σύλλογος έχει πολλά παράπονα από τη δημοτική αρχή, σχετικά με την καθημερινότητα των πολιτών και των επιχειρήσεων.

Αποτρέψαμε την τελευταία στιγμή τη δημιουργία ποδηλατοδρόμου στην οδό Κύπρου, κάτι που θα δημιουργούσε κυκλοφοριακό χάος στο κέντρο.

Κανένας νέος χώρος στάθμευσης δεν δημιουργήθηκε και τίποτα δεν προχώρησε σχετικά με τη δημιουργία περιφερειακού.

Παρατημένα αυτοκίνητα παραμένουν για μήνες ή και χρόνια, περιορίζοντας τις θέσεις στάθμευσης.

Μιλάνε για βιώσιμη αστική κινητικότητα, ενώ δεν μπορούν να βάλουν τάξη στα τραπεζοκαθίσματα στον Πεζόδρομο και στα πεζοδρόμια. Μετέφεραν τις κολώνες φωτισμού, όπως το ζητούσαμε για χρόνια, αλλά και πάλι τα τραπεζοκαθίσματα παραμένουν άναρχα.

Η πόλη είναι βρώμικη. Οι κάδοι μεταφέρθηκαν στο παρκινγκ απέναντι από την εκκλησία κι αναγκαζόμαστε να κουβαλάμε τα άδεια κιβώτια εκατοντάδες μέτρα. Τα καλαθάκια εξαφανίζονται το ένα μετά το άλλο. Τα δέντρα δεν κλαδεύονται, παρά σπάνια. Το πράσινο μειώνεται.

Ο σύλλογος είχε και έχει συνεχή παρέμβαση στα ζητήματα της καθημερινότητας, αλλά μας αντιμετωπίζουν ως πρόβλημα κι όχι ως συνομιλητές και γνώστες των αναγκών της πόλης, που έχουμε σαν μόνο στόχο τη διευκόλυνση των πολιτών, των καταναλωτών, των επιχειρήσεων και των επισκεπτών.

Συνάδελφοι

ο σύλλογος έχει ανάγκη όλοι να γίνουν μέλη του και ακόμη περισσότερο να εμπλακούν με τη διοίκηση.

Χρειαζόμαστε όλες τις απόψεις και κάθε βοήθεια για να συνεχίσει να υπάρχει, σε αυτές τις δύσκολες συνθήκες για τον συνδικαλισμό και την επιβίωση των μικρών επιχειρήσεων.

Σας ευχαριστούμε.