Χριστούγεννα στο στρατό στην Ηγουμενίτσα - Του Πωλ Μαντέλου

Χριστούγεννα στο στρατό στην Ηγουμενίτσα - Του Πωλ Μαντέλου

Τα Χριστούγεννα είναι μια χαρούμενη γιορτή για μικρούς και .μεγάλους. Στολίζουμε τους δρόμους, τα σπίτια, τα δένδρα. Φτιάχνουμε γλυκά και ωραία φαγητά και ακούγονται από παντού χριστουγεννιάτικοι ύμνοι. 

Παραμονές από κάποια Χριστούγεννα της τότε εποχής βρισκόμουνα στρατιώτης στην Ηγουμενίτσα. Από τότε με συνδέουν απίθανες αναμνήσεις με την πόλη της Ηγουμενίτσας και τους κατοίκους της. Καλύτερα όμως να σας αφηγηθώ την ιστορία που δε θα ξεχάσω ποτέ. 

Υπηρετούσα στα Γιάννενα και εφτά μήνες πριν απολυθώ με στείλανε με απόσπαση στην Ηγουμενίτσα, στη ΜΟΜΑ. Τότε ανοίγανε δρόμους: Γραικοχώρι, Άγιοι Πάντες, Κέρκυρα κ.λ.π. και σε εμάς τους στρατιωτικούς είχανε νοικιάσει ένα διαμέρισμα για να κοιμόμαστε. Στο κλιμάκιο υπήρχαν τέσσερις στρατιωτικοί και οι άλλοι ήταν πολίτες. Στο ένα δωμάτιο ήταν το γραφείο και ένας δάσκαλος έγραφε τις καταστάσεις, τα έργα που κάναμε, τα μεροκάματα κ,λ.π. 

Ήτανε Τετάρτη, και την Κυριακή θα είχαμε Χριστούγεννα, όταν πήρα εντολή να πάω στα Γιάννενα στη Διοίκηση. Η Διοίκηση ήταν μέσα στο Κάστρο και εγώ έπρεπε να πάω να παραδώσω κάτι καταστάσεις στο μόνιμο υπαξιωματικό Παναγιώτη Κόντη, ο οποίος κατάγονταν από την Κεραμίτσα. Μας καλοδέχτηκε, πήρε τις καταστάσεις και μας είπε: «θα κατέβω Παρασκευή να σας πληρώσω», αλλά εμένα και του φίλου μου που με συνόδευε, μας έδωσε το μηνιάτικο εκείνη την ώρα. Εμείς παίρναμε κάποια λεφτά, γιατί δεν υπήρχε εκεί που εργαζόμασταν λέσχη και τρώγαμε έξω. 

Καθώς επιστρέφαμε το βραδάκι από τα Γιάννενα στην Ηγουμενίτσα με το Ντόιτς, μας έπιασε χιόνι στο δρόμο και στο Βουτσαρά κάναμε στάση. Πήγαμε σ’ ένα καφενείο, στο μπάρμπα- Γιώργο. Εκεί ο άνθρωπος μας έβαλε ουζάκι να ζεσταθούμε, άνοιξε και μια κονσέρβα και καλαμπουρίζαμε. Σε μια στιγμή μπαίνει κόσμος μες στο καφενείο, βρεγμένοι από το χιόνι και ταλαιπωρημένοι. Μας είπαν πως χτύπησε άσκημα η γυναίκα ενός μετανάστη από ένα διπλανό χωριό, είχε σωροβολιαστεί, πονούσε και είχε σπάσει το πόδι και έπρεπε να μεταφερθεί στα Γιάννενα επειγόντως. Δεν βρίσκανε αυτοκίνητο γιατί ο δρόμος είχε γίνει αδιάβατος και η γέφυρα στο ποτάμι επικίνδυνη. Οι άνθρωποι ήταν σε απόγνωση και κοίταγαν εμάς στα μάτια. «Δε γίνεται -τους λέγαμε- θα μας πάνε στρατοδικείο», πουθενά αυτοί, συνέχιζαν να παρακαλούν. Πες, πες, νίκησε ο άνθρωπος, «πάμε ρε Μαντέλο κι ας γίνει ό,τι γίνει» μου είπε ο φίλος. 

Με υπεράνθρωπες προσπάθειες φθάσαμε στο χωριό, το Ντόιτς με τη μπροστινή κίνηση δεν κωλώνει εύκολα. Εκεί είχαν τη γυναίκα σ’ ένα πρόχειρο ξύλινο φορείο, την ανέβασαν στο αυτοκίνητο, μαζί και τρεις άντρες και δυο γυναίκες και φύγαμε, φτάσαμε στο Βουτσαρά. Από εκεί βρήκανε μετά αυτοκίνητο για τα Γιάννενα. Πριν φύγουν, ο σύζυγος της τραυματισμένης γυναίκας, μας πήρε ιδιαιτέρως και μας έδωσε από ένα χιλιάρικο. Πολλά λεφτά για τον καιρό εκείνο, με ένα χιλιάρικο περνούσε μια οικογένεια για ένα μήνα. Αρνηθήκαμε, αλλά σαν τον είδαμε ότι το ήθελε από την καρδιά του, στο τέλος τα πήραμε. Πριν φύγει είπε και στον καφετζή: «Γιώργο δώσε και δυο γαλοπούλες στα παιδιά», ο καφετζής είχε και μεγάλωνε διακόσιες γαλοπούλες πίσω από το μαγαζί για πούλημα τα Χριστούγεννα. Φύγαμε ευτυχισμένοι γιατί είχαμε κάνει μια καλή πράξη και γυρνάγαμε με δώρα καλά. Εκεί που προχωρούσαμε, μου λέει ο φίλος που ήταν Αγρινιώτης: «Τι να την κάνω εγώ τη γαλοπούλα; Πάρε και τη δικιά μου και δώστη στη μάνα σου να φάμε μαζί». Κοντεύαμε στη διασταύρωση Φιλιατών- Ηγουμενίτσας, όταν είδα τον Τάκη Μαντζούκη, τον "Γκάου" με το ταξί, του έκανα σινιάλο και του έδωσα τις γαλοπούλες και το χιλιάρικο να τα δώσει στη μάνα μου. Την ίδια ώρα ο φίλος μου βγάζει ένα πεντακοσάρικο από τα δικά του και τα δίνει στον "Γκάου": «Δώστα κι αυτά στη μάνα του Μαντέλου και πες της να φτιάξει πολλά γλυκά που μου αρέσουνε».

Έτσι λοιπόν τα Χριστούγεννα που πήγα σπίτι με το φίλο βρήκαμε... και τι δε βρήκαμε! Τις γαλοπούλες που μοσχοβόλαγαν, πίτες, μπακλαβάδες, σούπες και του πουλιού το γάλα που λένε. Τέτοιες στιγμές η κυρά Ντρίκοβα έκανε το θαύμα της. Έτσι κάθε χρόνο τέτοιες μέρες θυμάμαι τα παλιά και προσπαθώ να ξεχνάω τα κακά. Όμως τα σημερινά δε θυμίζουν τα παλιά. Τότε ο κόσμος ήτανε πιο καλός, είχε αγάπη και φιλότιμο και προπαντός σεβότανε τους συγγενείς και τους συνανθρώπους του!

Από το βιβλίο του Πωλ Μαντέλου "Λες και ήταν χθες - Φιλιατιώτικες αναμνήσεις"

(Μπορείτε να παραγγείλετε το βιβλίο με μήνυμα στο 6945 114 015)