«Έτσι πρέπει να γίνει και έτσι θα γίνει»

«Έτσι πρέπει να γίνει και έτσι θα γίνει»

Η χώρα έχει εισέλθει εκ των πραγμάτων σε προεκλογική περίοδο, καθώς διανύουμε τον τελευταίο χρόνο της θητείας της κυβέρνησης Μητσοτάκη και αργά ή γρήγορα θα οδηγηθούμε σε εκλογές μέσα σε μια πολύ κρίσιμη συγκυρία.

Πλέον είναι ορατό ότι στις εκλογές θα συγκρουστούν δυο αντιπαραθετικά σχέδια με σαφείς διαχωριστικές γραμμές σε όλα τα επίπεδα: Στην οικονομία, στα εργασιακά, στο κοινωνικό κράτος, στο παραγωγικό μοντέλο και στην κατεύθυνση των πόρων του ταμείου ανάκαμψης και ανθεκτικότητας και φυσικά στην διαχείριση της ακρίβειας που μαστίζει το μέσο ελληνικό νοικοκυριό που δεν μπορεί να βγάλει πέρα το μήνα.

Το δίλλημα των εκλογών

Ωστόσο η επερχόμενη εκλογική αναμέτρηση, πέρα από την προγραμματική αντιπαράθεση, θα έχει μορφή σύγκρουσης δύο διαφορετικών κόσμων με ιδεολογικά, κοινωνικά και πολιτισμικά χαρακτηριστικά. Κυρίως όμως, ο ελληνικός λαός θα κληθεί να αποφασίσει εάν με την ψήφο του θα κανονικοποιήσει το καθεστώς Μητσοτάκη νομιμοποιώντας το να αποκτήσει ρίζες στο διηνεκές ή αν η μέρα των εκλογών θα ισοδυναμεί με λυτρωτική και απελευθερωτική γιορτή δημοκρατίας που ακολουθεί την απαλλαγή από ένα καθεστώτος. Το δίλλημα αυτό αποτυπώθηκε με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο από τον Αλέξη Τσίπρα με τις φράσεις «με την Αγία Οικογένεια ή με την Προοδευτική συμμαχία, Ολιγαρχία ή Δημοκρατία; Κράτος ή παρακράτος;»

Χτίζοντας μεθοδικά το καθεστώς

Από την πρώτη κιόλας ημέρα της εκλογής της η νέα κυβέρνηση Μητσοτάκη αντί να πολιτευτεί ως η δημοκρατικά εκλεγμένη κυβέρνηση όλων των Ελλήνων πολιτών σεβόμενη τους θεσμούς και το Σύνταγμα, επέλεξε να στήσει μεθοδικά ένα καθεστώς προσπαθώντας να ελέγξει όλους τους αρμούς της εξουσίας και να καταστείλει προκαταβολικά όλες τις πιθανές εστίες έκφρασης αντικυβερνητικής διαμαρτυρίας για ό,τι θα ακολουθούσε. Πράξη πρώτη ήταν η σύσταση του «επιτελικού κράτους» που ουσιαστικά αποτελούσε την νομοθέτηση ενός υδροκέφαλου υπερσυγκεντρωτικού μοντέλου εξουσίας με κέντρο το Μαξίμου και διακοσμητικούς Υπουργούς που υποκαθίστανται από μη εκλεγμένους υφυπουργούς της επιλογής Μητσοτάκη. Ταυτόχρονα η κυβέρνηση επανέφερε την παλαικομματική πρακτική του κράτους –λάφυρο αλώνοντας όλη τη δημόσια διοίκηση με κομματικούς εγκάθετους, των ανεξαρτήτων αρχών συμπεριλαμβανομένων.

Πράξη δεύτερη ήταν η αυταρχικοποίηση της αστυνομίας που «της έλυσαν τα χέρια» ώστε αντί να επιβάλλει την τάξη στο έγκλημα επέβαλλε την πάταξη σε όποιον σκεφτόταν να διαμαρτυρηθεί ή να διεκδικήσει. Από κοντά και οι νομοθετήσεις κατάργησης του ασύλου, περιορισμού του δικαιώματος στην απεργία και στο συνέρχεσθαι αλλά και η πρόσληψη χιλιάδων αστυνομικών ρουσφετολογικά ώστε να κατασταλεί κάθε διεκδίκηση που συνήθως προέρχεται από τη νεολαία και τους εργαζόμενους. Το πεδίο είχε καθαριστεί.

Χειραγωγώντας την Ενημέρωση

Σημαντική προϋπόθεση για την εγκαθίδρυση καθεστώτος ήταν ο έλεγχος της πληροφορίας και της ενημέρωσης. Από την πρώτη μέρα ο κ. Μητσοτάκης πήρε υπό τον έλεγχό του κυβερνητικά τα δημόσια ΜΜΕ, το Αθηναϊκό-Μακεδονικό Πρακτορείο Ειδήσεων και την ΕΡΤ όπου δεν δίστασε να διορίσει επικεφαλής τον διευθυντή του γραφείου τύπου του. Στα ιδιωτικά μέσα η χειραγώγηση έλαβε χώρα με την τακτική του μαστιγίου και του καρότου με καρότο το δημόσιο χρήμα. Λίστες Πέτσα αδιαφανώς και χωρίς κριτήρια με εντολές πληρωμής απευθείας από το Μαξίμου, χαριστικές ρυθμίσεις εκατομμυρίων στους τηλεοπτικούς σταθμούς εις βάρος μάλιστα των εργαζομένων.Αποτέλεσμα όλων αυτών η χώρα να έχει κατρακυλήσει από την 65η θέση στην 108η θέση στο δείκτη ελευθερίας του τύπου και η κυβέρνηση Μητσοτάκη βρίσκεται υπόλογη απέναντι στην Ευρωπαϊκή Ένωση για παραβίαση του κράτους δικαίου και των θεσμών της Δημοκρατίας και όσον αφορά το σκάνδαλο των υποκλοπών και όσο αφορά τα ζητήματα της ελευθερίας του Τύπου. Δεν είναι καθόλου υπερβολικό να πούμε πως εάν η σημερινή κυβέρνηση είχε μόλις το 1/3 της κριτικής που είχε να αντιμετωπίσει η προηγούμενη δεν θα ολοκλήρωνε την 4ετία. Η προπαγάνδα και κυρίως η απόκρυψη των ειδήσεων είναι πλέον αποκρουστική ακόμα και στους πιο συνεπείς Νεοδημοκράτες καθώς υποτιμά βάναυσα τη νοημοσύνη τους η απόσταση της εικονικής πραγματικότητας από την αλήθεια που βιώνουν.

Οι υποκλοπές ως θρυαλλίδα

Το επιστέγασμα της καθεστωτικής νοοτροπίας της κυβέρνησης Κ. Μητσοτάκη αλλά και δείγμα ακραίας αλαζονείας την ίδια στιγμή, ήταν το πολλαπλό σκάνδαλο των υποκλοπών που πλήττει ευθέως τον πυρήνα των δημοκρατικών αρχών. Στο πλαίσιο του ελέγχου των αρμών της εξουσίας ο κ. Μητσοτάκης πήρε με ΦΕΚ την δικαιοδοσία της ΕΥΠ, άλλαξε το νόμο ώστε να μπορέσει να διορίσει τον εκλεκτό του ως διοικητή καθότι δεν είχε πτυχίο, έδιωξε 100αδες στελέχη της ΕΥΠ που θεωρούσε «αντιφρονούντες» ενώ παράλληλα ίδρυσε μια παρά ΕΥΠ εντός της ΕΥΠ ονόματι ΚΕΤΥΑΚ εντελώς ελεγχόμενη από τον ίδιο και ανεξέλεγκτη από τους θεσμούς. Αποτέλεσμα να πιαστεί με τον κοριό στο αυτί εναντίον πολιτικών αντιπάλων, δημοσιογράφων και δεν γνωρίζουμε ποιων άλλων. Επιχείρησε να ελέγξει τις εξελίξεις στην αντιπολίτευση ώστε να την ελέγχει, να ελέγχει την ελεύθερη δημοσιογραφία και γιατί όχι να ακούει επιχειρηματίες και στελέχη του κόμματός του. Τα όσα ακολούθησαν του ελληνικού Watergate και η επιχείρηση συγκάλυψης σε Βουλή, MMEκαι θεσμούς θα γραφτούν στην ιστορία ως πιο βάναυση καταπάτηση δεκάδων άρθρων του Συντάγματος και δημοκρατικών αρχών. Από την εξεταστική παρωδία που απέκλεισε ουσιώδεις μάρτυρες και στοιχεία εκθέτοντας το κοινοβούλιο, από την επίκληση του απορρήτου και του ανέλεγκτου ενώπιον της Βουλής που εκπροσωπεί την λαϊκή κυριαρχία, από την άρνηση συνεργασίας της ΕΥΠ με τις συνταγματικά κατοχυρωμένες ανεξάρτητες αρχές όπως κατήγγειλε ο κ. Ράμμος επικεφαλής της ΑΔΑΕ μέχρι την αγωνιώδη προσπάθεια των φιλοκυβερνητικών ΜΜΕ να σβηστεί το θέμα από τη δημοσιότητα με το δόγμα «υποκλοπές τέλος επειδή το λένε οι δημοσκοπήσεις» έχουμε μια θεσμική και δημοκρατική εκτροπή εν εξελίξει που αποτελεί όμως και θρυαλλίδα εξελίξεων.

Ο κ. Μητσοτάκης απομονωμένος από το κόμμα του αλλά και από συμμάχους στα άλλα κόμματα, γελοιοποιείται στα μεγαλύτερα διεθνή ειδησεογραφικά πρακτορεία ενώ παρουσιάζεται ως κυβερνήτης στο εσωτερικό της χώρας. Ταυτόχρονα όμως θέτει και τη χώρα σε μεγάλες περιπέτειες γιατί τα ζητήματα παραβιάσεων του κράτους δικαίου στην Ε.Ε. είναι πολύ σημαντικά και όπως έχουμε δεί στην περίπτωση της Πολωνίας και της Ουγγαρίας η κίνηση εκτός Ευρωπαϊκού πλαισίου θέτει εν αμφιβόλω και τις πηγές χρηματοδότησης που τόσο έχουμε ανάγκη.

Ο κυρίαρχος λαός θα δώσει τη λύση στο δράμα

Οι επερχόμενες εκλογές λοιπόν, μέσα σε όλο αυτό το δυστοπικό σκηνικό που θα διεξαχθούν θα είναι η ευκαιρία του κυρίαρχου λαού να καθορίσει της εξελίξεις και επιτέλους να μιλήσει ύστερα από πολλή καταπίεση. Οι πολίτες που δεν ανήκουν στον σκληρό πυρήνα του καθεστώτος, που δεν είναι στο ανώτερο 10% εισοδηματικά της κοινωνίας και που δεν είναι μέλος των καρτέλ της αισχροκέρδειας που προσπαθούν να φορτώσουν την κρίση στις πλάτες μας, δεν έχουν να περιμένουν τίποτα από την σημερινή κυβέρνηση. Έχουν αντιληφθεί την πολιτική απάτη. Είμαι πεπεισμένος πως ο δημοκρατικός κόσμος της χώρας, από όπου και αν προέρχεται, δεν θα επιτρέψει στον Κ. Μητσοτάκη με νίκη στις εκλογές να κανονικοποιήσει αυτό το ΙΧ καθεστώς και να καθίσει στον σβέρκο του ελληνικού λαού και της Δημοκρατίας ως μονάρχης. Ο εφιάλτης θα λάβει τέλος με τη σφραγίδα του ελληνικού λαού και μια νέα προοδευτική κυβέρνηση με τον Αλ. Τσίπρα πρωθυπουργό θα επαναφέρει τη χώρα και το λαό σε τροχιά προόδου και ελευθερίας. Έτσι πρέπει να γίνει και έτσι θα γίνει.

* Ο Μάριος Κάτσης, είναι βουλευτής Θεσπρωτίας, Τομεάρχης Ψηφιακής Διακυβέρνησης , Επικοινωνίας και Ενημέρωσης ΣΥΡΙΖΑ-Προοδευτική Συμμαχία και Κοσμήτορας της Βουλής των Ελλήνων