Το μάτι του Κύκλωπα, στον κόλπο της Ηγουμενίτσας - Του Λεωνίδα Τζάνη

Το μάτι του Κύκλωπα, στον κόλπο της Ηγουμενίτσας - Του Λεωνίδα Τζάνη

«….όταν σταθείς έξω από την Σπηλιά…. την είσοδο μπορείς να την παρομοιάσεις με το μοναδικό μάτι του Κύκλωπα Πολύφημου και άμα γυρίσεις το βλέμμα σου θα διακρίνεις πρώτα στα νότια το Αγιονήσι και πίσω σου το Πρασούδι που σύμφωνα με τα παιδικά ακούσματα μύθων στην πόλη, ήταν οι βράχοι που πέταξε ο Κύκλωπας από το δάσος πάνω από την Ηγουμενίτσα που κατοικούσε…….» (“Οδύσσεια” Ατραπός Ιούλιος 2012)

…Κάπως έτσι ο Ερέτης, Πολυμήχανος Κανένας, είχε παρομοιάσει την είσοδο του σπηλαίου της Λυγιάς (“Το σπήλαιο στη Λυγιά” Ατραπός Μάιος 2010 ) σε μία από τις αρκετές “οδύσσειες” που περνούσαν πάντα από αυτό το σημείο. Οδύσσειες, άλλοτε με τη ματιά του μικρού παιδιού που ακολουθούσε τον πατέρα του βουτώντας για χταπόδια, άλλοτε με αυτή του πατέρα πια, φέρνοντας εδώ τον δικό του μικρό αργοναύτη, μα κυρίως με τη ματιά του ταξιδευτή που μέσα από τις μικρές του περιπλανήσεις προσπαθεί να γεμίσει με εμπειρίες την ψυχή του(……) και όλα αυτά υπό το άγρυπνο βλέμμα του Πολύφημου…

Έβαλα λοιπόν πάλι πλώρη για το μάτι του γιου του Ποσειδώνα, μα αυτή τη φορά κάτω από το φως του φεγγαριού. Λίγο μετά τα μεσάνυχτα το σκαρί γλιστρούσε στα ήρεμα νερά ακολουθώντας τη ρότα που χάραζε το Σεληνόφως στα νερά του Ιονίου. Η σκιά της χερσονήσου της Λυγιάς αχνοφαίνονταν (….) μα μπούσουλα, είχα πιο καλό, ήταν ο παφλασμός του νερού στα βράχια, ανακατεμένος με τον αντίλαλο τον γλάρων από το Πρασούδι. Μια “μουσική σύνθεση” που αντιλαλούσε στην πέτρινη κόχη του μοναδικού ματιού, σαν μελωδία Νηριήδων, σαν το νανούρισμα της Θοώσης, μητέρας του Κύκλωπα.

Ελαφριές κουπιές πια και άρχισα αργά να κωπηλατώ πως το εσωτερικό του σπηλαίου. Το μέχρι πριν τραγούδι – κάλεσμα απόκτησε μια απόκοσμη, γαλήνια χροιά, που κάθε φορά που άγγιζε τα τοιχώματα του σπηλαίου, αντηχούσε, “δημιουργώντας” αμυδρές αποχρώσεις που απορροφούσαν οι διάπλατα ανοιχτές κόρες των ματιών και τις μετουσίωναν σε φωταψίες στην ψυχή του Ερέτη…..

Μεθυσμένος από την πανδαισία των αισθήσεων που γεννιούνται εκεί μέσα, γύρισα πια να αντικρίσω κατάματα το μάτι του Πολύφημου. Να απολαύσω τη μοναδική Στιγμή λίγο μετά τα μεσάνυχτα, την ώρα που Ναϊάδες και Νηρηίδες στήνουν χορό, λικνίζονται στο ελάχιστο φως της νύχτας που φτάνει μέχρι εδώ …. αυτήν την μοναδική Στιγμή που θα “δεις” μέσα από την κόρη του ματιού του Πολύφημου, θα “ταξιδέψεις” ως εκεί που φτάνει η ματιά του ……και ακόμα παραπέρα…. στους αχανείς ορίζοντες της ψυχής του Οδυσσέα που κρύβουμε μέσα μας…….