"Κοντεύω να λαλήσω…" - Άρθρο του π. Ηλ. Μάκου για τους "λαϊκούς και ρασοφόρους ειδήμονες της πανδημίας"

"Κοντεύω να λαλήσω…" - Άρθρο του π. Ηλ. Μάκου για τους "λαϊκούς και ρασοφόρους ειδήμονες της πανδημίας"

Η μια πλευρά της πανδημίας, η κύρια, είναι αυτή, που βλέπουμε και ακούμε: Κρούσματα, ασθενείς, διασωληνωμένοι, θάνατοι, απαγορευτικά μέτρα, εμβόλια, επιστημονικές έρευνες για την καταπολέμηση του ιού…

Μια άλλη πλευρά είναι η στάση ορισμένων, που έχει, σύμφωνα με τον πολύ κόσμο -εξαιρούνται φυσικά οι ακραίοι και οι φέροντες παρωπίδες- τα χαρακτηριστικά της ανευθυνότητας, της επιπολαιότητας και του εγωκεντρισμού.

Πρόκειται για εκείνους, θέλουμε να πιστεύουμε πως δεν είναι πολλοί, αλλά αρκούν και λίγοι για να γίνει η ζημιά, λαϊκούς και ρασοφόρους, που τολμούν και παίρνουν θέση, με άνεση, σαν ειδήμονες, για πολύ ζωτικής σημασίας και ευαίσθητα θέματα, που αφορούν αποκλειστικά και μόνο την ιατρική κοινότητα.

Φτάνει πια με κάποιους που κάνουν ότι τα ξέρουν όλα και τοποθετούνται σαν “φωστήρες”, αντίθετα μάλιστα στα επιστημονικά δεδομένα, ειδικά ορισμένοι μοναχοί και ιερωμένοι, κόντρα στην επίσημη θέση της Εκκλησίας.

Μπερδεύονται με πράγματα για τα οποία ούτε καμία γνώση έχουν, αλλά ούτε και καμία απολύτως αρμοδιότητα για να το κάνουν. Ανακατεύονται με αλλότρια και ξεφυτρώνουν, στην κυριολεξία, εκεί που δεν τους …σπέρνουν.

Βέβαια έχουν προσωπική ευθύνη και τα άτομα, που επηρεάζονται από αυτούς, χωρίς να αξιολογούν τα πράγματα και χωρίς να ακούνε τη φωνή της κοινής λογικής, αλλά και της επιστήμης. Και παρασύρονται από άχρηστες και αχρείαστες παρεμβάσεις ανίδεων για ιατρικές υποθέσεις, που ελλοχεύουν χίλιους δυο κινδύνους και είναι ενδεχόμενο να δημιουργήσουν ανεξέλεγκτες καταστάσεις!!!

Υπάρχει και μια τρίτη πλευρά, που ίσως δεν την έχουμε αξιολογήσει ακόμη όσο χρειάζεται, αλλά είναι απειλητικά παρούσα.

“Τι κάνεις παππού;”, ρωτήσαμε έναν ηλικιωμένο. Και η απάντησή του αυθόρμητη και αφοπλιστική: “Κοντεύω να λαλήσω (να τρελαθώ)…”.

Δεν είναι μόνο ο λόγος του ηλικιωμένου και πολλών άλλων ανθρώπων, που επιβεβαιώνει την άσχημη ψυχολογική κατάσταση πλήθους ατόμων, λόγω της πανδημίας και των συνεπειών της.

Είναι και τα αποτελέσματα επιστημονικών ερευνών, που καθρεφτίζουν τη ζοφερή πραγματικότητα και τα οποία καταγράφουν αύξηση χρήσης ψυχοφαρμάκων και αντικαταθληπτικών ουσιών και οι τάσεις είναι συνεχώς ανοδικές.

Ακόμη σύμφωνα με την παγκόσμια μελέτη Υγείας και Λειτουργικότητας, πολύ περισσότερο από άλλες χώρες, στην Ελλάδα, είχαν αυξητική πορεία τα επίπεδα στρες, μοναξιάς και θυμού, που εκδηλώνονται με διάφορους τρόπους.

Όχι ότι δεν υπήρχαν ψυχικές διαταραχές πριν τον κορωνοϊό, αλλά τώρα διογκώθηκαν, καθώς δεν είναι εύκολη η διαχείρισή τους.

Ένας συνδυασμός παραγόντων, που έχουν να κάνουν με το φόβο, με τα οικονομικά προβλήματα, που προέκυψαν για πολλούς ανθρώπους, με τους περιορισμούς, με την αβεβαιότητα, με τις αντικρουόμενες πληροφορίες, κάνουν υπερβαλλόντως ευαίσθητη και ευάλωτη την ψυχή μας.

Μέσα στην οδυνηρή κατάσταση του κορωνοϊού, έχουμε όλα εκείνα τα στοιχεία, που συνθέτουν μια ψυχική καταιγίδα, που αφήνει συντρίμμια και ναυάγια…

Ασθένεια ύπουλη, τυραννική και βίαιη μερικές φορές ο κορωνοϊός, ξεριζώνει τη χαρά, γκρεμίζει το μέσα μας, πνίγει την ευτυχία, σκοτεινιάζει τις οικογένειες, νεκρώνει τις φιλίες και απογυμνώνει τις συγγένειες, αφού ο ένας είναι καχύποπτος απέναντι του άλλου, βυθίζει στην απογοήτευση, σκορπάει τον πανικό, φέρνει την ψυχική ερήμωση.

Ζούμε, δυστυχώς, σ’ ένα πέλαγος από εσωτερικά ερείπια. Η υπερένταση από την αβεβαιότητα του σήμερα, η αγωνία για το αύριο, η προσπάθεια για μια εξασφάλιση, τα δεινά από την αρρώστια, η παραθεώρηση και η εξασθένηση των αξιών, έχουν αποδεσμεύσει το νευρικό μας σύστημα και το έχουν παραλύσει.

Μια επιλογή έχουμε απέναντι στη λαίλαπα του κορωνοϊού, αλλά και σε όλες τις δυσκολίες και τα αναπάντεχα αυτής της ζωής.

Να περάσουμε από την αγωνία στον αγώνα. Να κρατήσουμε σε ισορροπία τα βάθη του είναι μας και να βάλουμε τα νεύρα μας κάτω από την κυριαρχία του νου. Να αντισταθούμε στις φοβίες μας και να φανούμε πράοι, ειρηνικοί, συγκρατημένοι, ψύχραιμοι, αυτοκυριαρχημένοι.

Αν το θελήσουμε και αν το επιδιώξουμε, αν δεν δημιουργήσουμε στεγανά διαμερίσματα γύρω μας, κλεισμένοι στα στενά όρια του εαυτού μας, καθώς μας κυκλώνουν πιεστικά προβλήματα, μπορούμε να μονιμοποιήσουμε τη γαλήνη στην ταραγμένη καρδιά μας.

Έτσι, όσο και αν απέχουμε από αυτό, που οφείλουμε να φτάσουμε, στο τέλος θα το κατορθώσουμε.