10 χρόνια χωρίς τον Σπύρο Τσώνη

10 χρόνια χωρίς τον Σπύρο Τσώνη

10 χρόνια συμπληρώθηκαν από την ημέρα που έφυγε από κοντά μας ο ιδρυτής των Θεσπρωτικών αντίλαλων, ο Σπύρος Τσώνης.

Στις 26/11/2011 εγκατέλειψε την εγκόσμια διάσταση της ύπαρξης, και  έπαψε να βρίσκεται με τη φυσική του παρουσία ανάμεσά μας.

Συνεχίζει όμως το πνεύμα του να βρίσκεται εδώ, μαζί μας. Από την Ηγουμενίτσα, που έδωσε το έναυσμα  για αγώνες, ώστε να αντιλαλήσουν οι αγωνιστικές του ιδέες σε όλη τη Θεσπρωτία, μέχρι τη μάνα Μουργκάνα, και από τα όρη της Μίχλας και της Πλακωτής, όπου τα τελευταία χρόνια έστηνε το καρτέρι του για τους μακρυμήτηδες, μέχρι τα πέρατα της υφηλίου και τους αμέτρητους αναγνώστες και φίλους του, χωρίς αυτό να αποτελεί υπερβολή...

Διότι, αν κάτι είναι σημαντικό για κάποιον άνθρωπο, στο σύντομο πέρασμά του από τη ζωή, αυτό είναι να αποκτά παρέες, φιλίες..

"Παρέες, ρε, μπορείς να κάνεις παρέες; Φιλία" κραύγαζε με την πένα του ο αείμνηστος Χρόνης Μίσσιος.

Κι αυτό ακριβώς είχε κατορθώσει ο Μπίκος (όπως οι περισότεροι τον γνώριζαν) στη ζωή του, να έχει φιλίες, παρέες, πολλές παρέες...

Δεν υπήρξε χωριό στη Θεσπρωτία όπου να διαβήκαμε και να μην τον ήξεραν, όχι απλώς να τον είχαν γνωρίσει, αλλά να είχαν αποκτήσει φιλία...

Άσχετα αν ψήφιζαν το ίδιο κόμμα, άσχετα αν ήταν σε αντίπαλες κυνηγετικές παρέες. Ο Σπύρος διέθετε αυτό το ακαταμάχητο στοιχείο που διαθέτουν ελάχιστοι άνθρωποι, που μπορούσε να κερδίσει την καρδιά όλων. Καρδιοκατακτητής, με όλη τη σημασία της λέξης, και όχι τη ρηχή και μονοδιάστατη που αποδίδεται σήμερα σε κάποιους μορφονιούς...

Διότι, κατέκτησε τις καρδιές όλων των ανθρώπων που βρήκε μπροστά του, από τους μαθητές του και τους αναγνώστες του, τους συντρόφους του στο κυνήγι (που αποτελούσε και τη μεγάλη του αγάπη), τους πολιτικούς του συντρόφους μέχρι και τους πολιτικούς του αντιπάλους...

Πρόσφατα, συνάντησα έναν παλιό του μαθητή, διακεκριμένο επιστήμονα της περιοχής μας σήμερα. Δεν έπαψε για ώρα να μου μιλάει γι' αυτόν, διότι όταν μαθήτευε κοντά του με κάποιο πρόβλημα δυσλεξίας (το οποίο τότε κανείς δεν αντιλαμβάνονταν) ο καθηγητής του, του  έδωσε τόση προσοχή, που δεν έδωσε ούτε στα παιδιά του...!

Και αυτά τα παραδείγματα είναι αναρίθμητα...!

Αυτος ήταν ο Σπύρος Τσώνης. Μια απλή γνωριμία και μόνο αρκούσε για να γοητεύσει και να κατακτήσει την καρδιά του κάθε ανθρώπου, είτε μικρού είτε μεγάλου για να κερδίσει την αγάπη του και κυρίως την εμπιστοσύνη του..

Πόσοι και πόσοι άνθρωποι, τα τόσα χρόνια που ήτανε στις επάλξεις ο αείμνηστος Σπύρος, δεν ανέβηκαν τα σκαλιά του γραφείου του για να βρουν δικαίωση σε προβλήματα που τους δημιουργούσαν οι εκάστοτε κυβερνώντες και διοικούντες...

Διότι, ήταν αποκούμπι των αδικημένων, ελπίδα για τους απογοητευμένους, ο άνθρωπος που κάποιος μπορούσε να σταθεί στο πλευρό του, με οποιοδήποτε τίμημα... Αυτός ήταν ο "Πιπεράτος", όπως υπέγραφε την προσωπική του στήλη για δύο και πλέον δεκαετίες., καυτηριάζοντας τα κακώς κείμενα της τοπικής πολιτικής ζωής...

Δεν ήταν λίγο, για τις εποχές που ζήσαμε.. Και όντως, αυτό το τίμημα το πλήρωσε ο ίδιος. 

Όσοι τον γνώρισαν, συνάντησαν σε αυτόν, τον ορισμό του αλτρουισμού, της συντροφικότητας και της αλληλεγγύης...

"Ο άνθρωπος έχει ανάγκη και από το μυρμήγκι" συνήθιζε να λέει, δείχνοντας την ταπεινότητα της ύπαρξής του που τον ανύψωνε στα μάτια των ταπεινών...

Και όχι, δεν ήταν τέλειος. Ήταν μεν, ένας γνήσιος λαϊκός άνθρωπος, με συναισθηματική ευφυία, θνητός δε... Με τα λάθη του, πολλές φορές μεγάλα, τα ελαττώματά του και τις αστοχίες του. 

Αλλά ήξερε να ζητάει συγγνώμη με παρρησία, όταν αναγνώριζε τις αστοχίες του, δεν κρατούσε κακίες και όλα τα λάθη του τα πλήρωσε πριν φύγει από τη ζωή!

Όταν ένας άνθρωπος που έχει φύγει από τη ζωή πριν μια δεκαετία κι ακόμη το στίγμα του είναι ενεργό σε πλήθος ανθρώπων που συγκινούνται και δακρύζουν για την απώλειά του, ενθυμούνται τα διδάγματά του, θαυμάζουν τον αλτρουισμό του,  γελάνε ακόμη με τα αστεία του, εμπνέονται από τα γραφθέντα του, αρκεί για να δείξει την αξία του ανθρώπου αυτού, ακόμη και σε κάποιον που δεν έτυχε να τον γνωρίσει...

Φαίνονται πολλά αυτά τα δέκα χρόνια, σαν αιώνας. Διότι αυτή τη δεκαετία που πέρασε, ζήσαμε καταστάσεις πρωτόγνωρες, αλλά κυρίως αιφνίδιες, που κανείς δεν περίμενε ή ήταν έτοιμος να αντιμετωπίσει. Αλλά, αυτές είναι οι εποχές που μια κοινωνία χρειάζεται τέτοιους ανθρώπους, με μεγαλείο ψυχής, με πυρωμένη θέληση, με γνώση και σοφία, αλτρουισμό και δοτικότητα άνευ ορίων...

Δεν θα ξεχάσω την ημέρα της κηδείας του, που μια κυρία πλησίασε την οικογένεια του εκλιπόντος και αντί των τυπικών συλλυπητηρίων, είπε το εξής: "Λυπάμαι, πάρα πολύ που έφυγε. Ήταν τόσο χρήσιμος..."!!!

Γι' αυτό είναι που έλειψε πολύ. Γι' αυτό είναι που όλοι τον ήθελαν στην παρέα τους. Διότι ήταν ΧΡΗΣΙΜΟΣ, εκτός του ότι ήταν και απολαυστικός...!!!

Δεν αποτελεί ευχή, αλλά μια πραγματικότητα. Αιωνία αυτού η μνήμη....