Στη μνήμη του Γιώργου Τσώνη

Στη μνήμη του Γιώργου Τσώνη

Στις 31/10/2021 απεβίωσε στην Ηγουμενίτσα, σε ηλικία 87 ετών, και την επομένη 1/11/2021 ενταφιάστηκε στην πατρώα γη της Θεσπρωτίας, όπου και αναπαύεται, ο Γεώργιος Χρ. Τσώνης. Ένας πρόσχαρος, καλοκάγαθος, ευγενικός και καλοσυνάτος συμπολίτης μας.

Στην εξόδιο ακολουθία του, παρά τις εγγενείς δυσχέρειες λόγω κορονοϊού, συνέρρευσε πλήθος κόσμου και από την πόλη της Κέρκυρας (τόπο καταγωγής της συζύγου του κ. Τούλας και μόνιμης κατοικίας της αδερφής του Ευφροσύνης Κοσκινά) και από τα πλησιέστερα περίχωρά μας Αγ. Βλασίου, Καστρίου, Μαυρουδίου, Νέας Σελεύκειας και από τις συνοικίες της πόλης μας και ιδίως την ξακουστή «Γράβα», επίσημοι και αναρίθμητοι φίλοι της οικογενείας του μεταστάντος που υπογράμμιζαν με ένα βουβό, γνήσιο, ειλικρινή και λιτό αποχαιρετισμό την ξεχωριστή απώλεια.

Γόνος της πατριαρχικής οικογένειας των Τσωναίων, γεύθηκε από πολύ νωρίς και σε ηλικίας μόλις 6 ετών την φρίκη του πολέμου και τη σκληρή και άδικη μοίρα να «ζήσει» την εκτέλεση του πατέρα του Χρήστου μαζί με το συμπολίτη του Χρήστο Πιτούλη, πρώτα θύματα στην περιοχή μας κατά την έναρξη του ελληνοιταλικού πολέμου και της άνανδρης εισβολής των μελανοχιτώνων της τότε φασιστικής Ιταλίας.

Αλλά βρήκε τη δύναμη, αντί το μίσος να κυριεύσει την ψυχή του, να χαλυβδωθεί μέσα του το αίσθημα της αγάπης για το συνάνθρωπο, της συμπόνιας, της αλληλεγγύης, της καλοσύνης, της προσφοράς και της ανιδιοτέλειας.

Αγαπητός σε όλη την πόλη μας, όσο κανείς. Συμπονετικός προς όλους. Ευγενικός και γενναιόδωρος παντού. Έζησε μια ζωή πλούσια, μεστή και συμπληρωμένη, χωρίς ποτέ να βλάψει κανέναν. Τον συνέπαιρνε η αλληλεγγύη σε τέτοιο βαθμό που μάλιστα δεν δίστασε με κίνδυνο της ζωής του να συντροφεύσει και να εισδύσει στα ελληνοαλβανικά σύνορα μ’ έναν συμπατριώτη μας που πάλευε να επαναπατρίσει την οικογένειά του από την Αλβανία του Χότζα, ατυχώς με άδοξο και πικρό τέλος για τον ομοεθνή μας.

Ανήσυχος, πολυμήχανος και περιπετειώδης. Δοκίμασε όλες τις χαρές της ηλικίας του και της παντοτινής νιότης του: Στα ποδοσφαιρικά γήπεδα όλου του νομού, της Πάργας, της Κερκύρας μέχρι και στα γήπεδα της Αθήνας συμμετέχοντας με την ομάδα της αστυνομίας… χωρίς να είναι αστυνομικός. Στο ψάρεμα με το περίφημο «μπαρκί» του, σ’ όλες τις παραθαλάσσιες σπηλιές, ποτάμια και λιμνότοπους της περιοχής μας. Στο κυνήγι… παντός θηράματος με καλογυμνασμένα σκυλιά. Μανιώδης οδηγός μηχανής μεγάλου κυβισμού που άλλη όμοια της δεν κυκλοφορούσε στα μέρη μας. Λάτρης των οικόσιτων ζώων, πολύ πριν εμφανιστούν οι φιλοζωικές ομάδες. Η αγάπη του για τις γάτες παροιμιώδης. Γνωρίζει καλά η οικογένειά του όταν στο πάρκινγκ του αυτοκινήτου του κάποιος οδηγός από αδεξιότητα πάτησε το αγαπημένο του γατάκι, τί τράβηξαν για να του ανακοινώσουν τη θλιβερή είδηση… Δεν υστέρησε δε και στην έκφραση του πατριωτικού του φρονήματος με τη συμμετοχή του στην εθνοφυλακή, μαζί με τον ομαδάρχη φίλο του Ευάγγελο Βεζδρεβάνη.

Όπου τα «στέκια» του εκεί και ο συνωστισμός: Στα καφέ του Λάμπρο Κόκκα, Νοτίδη και Μιχαλά παλαιά, στο καφέ «Ανατολή» στη συνέχεια και τελευταία στο «Del Mar», τα εκκωφαντικά καλωσορίσματα και τα ενθουσιώδη χαιρετίσματα έδιναν και έπαιρναν.    

Η «θρυλική παρέα» και οι συνήθεις ομοτράπεζοι: Χρήστος Δροσόπουλος, Ευάγγελος Ανδρέου, Θωμάς Τσόμπας, Λεωνίδας Κομίνης, Ευάγγελος Μπάρμπας, στην οποία συχνά με προσκαλούσαν και απολαμβάναμε τον κ. Γιώργο να μας (ξανα)λέει μια από τις.. χιλιοειπωμένες ιστορίες του, τώρα πράγματι δοκιμάζει άφατη θλίψη και ψυχικό άλγος.

Χρέος να κρατήσουμε ζωντανή τη μνήμη του και στο μέτρο του δυνατού η παρέα να επαναδραστηριοποιηθεί… όχι πια για να ξανακούσει τις ιστορίες του κ. Γιώργου, αλλά για να διηγηθούμε πλέον τις δικές του ιστορίες, τα «έργα και τις ημέρες» του, τα πεπραγμένα του. Και τέτοιες υπάρχουν πολλές. Έτσι, για να νιώθουμε ότι μας βλέπει, μας ακούει και μας χαμογελάει από ψηλά μ’ αυτό το γαλήνιο βλέμμα και το ευγενικό χαμόγελο που δεν τον εγκατέλειψε ούτε στην τελευταία του πνοή.

Τίποτα όμως δεν θα ’ναι όπως πρώτα. Θα μας στοιχειώνει η καταλυτική απουσία σου. Θα μας λείψει το γλυκύτατο χαμόγελό σου. Το αστείρευτο χιούμορ σου. Οι αλησμόνητες πολλαπλές ξεναγήσεις στην Αλβανία, η επίσκεψη στο Βουθρωτό, στο Μουρσί, στο Μπλε Μάτι, στους Αγίους Σαράντα, που έκανες επίδειξη αλβανικής γλωσσομάθειας ως δεινότατος μεταφραστής. Οι περιπλανήσεις μας στην Κέρκυρα που την ήξερες σπιθαμή προς σπιθαμή και όπου και αν γυρίσαμε βρήκαμε παντού γνωστούς που σε χαιρετούσαν με θέρμη και πρωτόγνωρη οικειότητα.

Είχα την τύχη να χειριστώ επί 40 χρόνια όλες τις υποθέσεις του, ως συνήγορος και νομικός του σύμβουλος. Με περιέβαλε με τόση αγάπη, εκτίμηση και εμπιστοσύνη που λίγοι-ελάχιστοι δικηγόροι σ’ όλη την επικράτεια έχουν νιώσει! Πρώτος μπήκε στο γραφείο μου και μετά την αποχώρησή μου συνέχισε με την ίδια εμπιστοσύνη με δικηγόρο τον υιό μου Γιάννη, τον οποίο και υπεραγαπούσε. Επί 50 χρόνια μας συνέδεε μια ακατάλυτη φιλία, μια αλληλοεκτίμηση, μια σχέση περισσότερη και από συγγενική.

Δημιούργησε μια εξαίρετη οικογένεια, πράγμα που οφείλεται κυρίως στην ευγενική και στωική οικοδέσποινα κ. Τούλα. Μαζί απόκτησαν δύο αξιαγάπητα παιδιά. Τον Χρήστο, ένα πραγματικά λαμπρό παιδί που κληρονόμησε πλήρως τον άκρατο συναισθηματισμό του πατέρα του. Και τον δημοφιλή Θάνο, μέλος της φιλαρμονικής του Δήμου, που ατυχώς λόγω πανδημίας δεν συνόδευσε τελετουργικά την εκδημιά του και μέλος του Επιμελητηρίου Θεσπρωτίας, που «ρυθμίζει» άψογα τις επικοινωνίες μας στην «Wind».

Ας ευχηθούμε στην οικογένειά του την εξ ύψους παρηγορία και ν’ αντλήσουν δύναμη στην αναπάντεχη δοκιμασία τους από το περίσσευμα αγάπης του συρρεύσαντος πλήθους στον Ιερό Ναό της Ευαγγελίστριας.

Είναι κάτι στιγμές που οι λέξεις είναι αδύνατον να σηκώσουν το βάρος και την αλήθεια της απώλειας. Έτσι ορίζεται στα ανθρώπινα. Δεν ιστορείται εύκολα ο τελευταίος αποχαιρετισμός.

Ας είναι ελαφρύ το χώμα που ήδη σκεπάζει έναν αρχοντικό άνθρωπο, έναν ευγενικό και καλό συμπολίτη μας, μια άδολη και αγνή ψυχή που τόσο νοιάστηκε για όλους μας!

Αγαπημένε μου Γιώργο∙ Σ’ ευχαριστώ για όλα!

Σε αποχαιρετώ με σεβασμό και αγάπη!

Ηγουμενίτσα, 01-11-2021

Παύλος Τζοβάρας, τ. Δικηγόρος