Το "κουτί" η μόνη παρέα; - Της Ελένης Κύρκου-Σαφάκα

Το "κουτί" η μόνη παρέα; - Της Ελένης Κύρκου-Σαφάκα

Καθόταν η γιαγιά στο παραθύρι,

έξω την κίνηση παρατηρούσε,

σκεφτόταν τη ζωή που πέρασε,

αναρωτιόταν και μελαγχολούσε.

Θυμότανε τα χρόνια τα παλιά,

σπίτια γεμάτα με ανθρώπους,

φωνές και γέλια από παιδιά!

Τότε οι άνθρωποι είχαν άλλους τρόπους.

Μικροί-μεγάλοι, με σεβασμό τρέχαν κοντά τους,

για να προλάβουν κάθε τους επιθυμία

κι οι γέροι ευτυχισμένοι, τους ευχόταν,

να πορευτούν μέσ' στη ζωή με ευτυχία!

Θυμάται πόσο ήτανε ευτυχισμένη,

τα όμορφα τα χρόνια τα παιδικά της,

γιατί ώρες πολύ όμορφες περνούσε,

μαζί με τον παππού και τη γιαγιά της.

Μα ήρθαν δύσκολοι, περίεργοι καιροί,

που οι νέοι "εξαφανιστήκαν",

είτε από ανάγκη ή επιλογή,

κι οι γέροι, μοναχοί τους αφεθήκαν.

Και τώρα, ολομόναχοι οι γέροι,

με το "κουτί" κάνουν παρέα,

κοντεύουν να ξεχάσουν να μιλούν

κι απ' το "κουτί" μαθαίνουνε τα νέα!

Σκληρή κι απάνθρωπη η νέα εποχή,

τους νέους έχει εγκλωβίσει,

δεν χαίρονται όσο πρέπει τη ζωή

κι οι γέροι, μόνοι τους έχουν καταλήξει!

Μα όσο δύσκολοι κι αν είναι οι καιροί,

ας ρίξουν μια ματιά και στους γονείς τους,

γιατί όταν έρθει ο καιρός, ας το σκεφτούν

και τα παιδιά τους θα ασχοληθούν μαζί τους.

Και το κουτί θα συνεχίσει τη δουλειά του,

δεν θά 'ναι όμως η μόνη συντροφιά τους,

αφού θα έχουν την πιο όμορφη φροντίδα

και θα περνούν χρόνο καλό με τα παιδιά τους!!

Eλένη Κύρκου- Σαφάκα