Η πολιτική των «αρίστων» και η δημοκρατία στο «γύψο» - Του Δημήτρη Χριστοφίδη

Η πολιτική των «αρίστων» και η δημοκρατία στο «γύψο» - Του Δημήτρη Χριστοφίδη

Αυτές τις μέρες η κυβέρνηση μέσω των Διευθύνσεων Εκπαίδευσης προχώρησε στην τοποθέτηση «δοτών» εκπροσώπων στα υπηρεσιακά συμβούλια. Η καταδίκη της «δημοκρατίας του καναπέ» και των ηλεκτρονικών εκλογών της 7ης Νοέμβρη 2020 με τη συντριπτική αποχή που έφτασε το 95 % στο μεγαλύτερο εκλογικό σώμα των Δημοσιών Υπαλλήλων (περίπου 170.000 εκπαιδευτικοί) δεν λογίζεται από την κυβέρνηση. Αρκεί ένα τηλέφωνο από τους Διευθυντές Εκπαίδευσης για την τοποθέτηση στη θέση του «δοτού» αιρετού. Ενός θεσμού, που ανεξάρτητα από τη σκοπιά που ο καθένας μπορεί να τον βλέπει, κλείνει έναν αιώνα ζωής. Ποτέ δεν επιχειρήθηκε κάτι ανάλογο και οι συνειρμοί είναι εύλογοι και παραπέμπουν μόνο στην περίοδο της επταετίας 1967-1974.

Η κυβέρνηση των «αρίστων» έχει βάλει σκοπό να σαρώσει και να καταργήσει ό,τι έχει μείνει από κοινωνικά δικαιώματα και κοινωνικές κατακτήσεις.

Χαρακτηριστικά παραδείγματα τα νομοθετήματα του τελευταίου διαστήματος στο χώρο της Παιδείας. Με το καλημέρα, το Υπουργείο Παιδείας θεσμοθέτησε μία σειρά μέτρων υπέρ των κολλεγίων, των ιδιωτικών σχολείων και των φίλων τους σχολαρχών.

Εν μέσω πανδημίας αύξησε των αριθμό των μαθητών ανά τμήμα σε 25, δεν υιοθέτησε καμία από τις προτάσεις του εκπαιδευτικού κινήματος, δεν έκανε καμία πρόσληψη μόνιμων εκπαιδευτικών για τη δημιουργία μικρότερων τμημάτων, άνοιξε τα σχολεία με τραγικές ελλείψεις σε προσωπικό καθαριότητας.

Αντ’ αυτών, η αντιμετώπιση της πανδημίας αφέθηκε στην πολιτική των «ανοιχτών παραθύρων» στα μέσα του χειμώνα. Η κυβέρνηση δηλώνει περήφανη, όπως και οι προηγούμενες, για την πρόσληψη 50.000 αναπληρωτών, συνεχίζοντας το αίσχος της αδιοριστίας που διαρκεί πλέον περισσότερο από μία δεκαετία.

Με το καλημέρα βέβαια της τωρινής κυβέρνησης, χρήματα βρέθηκαν για προσλήψεις στα σώματα ασφαλείας, για εξοπλισμούς και εσχάτως για την εκκλησία. Θα έλεγε κάποιος ότι τούτο δεν αποτελεί και αναγκαίο κακό. Για την εκπαίδευση όμως δεν δόθηκε ούτε ένα ευρω! Δόθηκαν όμως, εν κρυπτώ, στη Cisco εκατομμύρια ευρω για την τηλεκπαίδευση.

Η Υπουργός Παιδείας δεν σταματά να νομοθετεί χρησιμοποιώντας ακόμα και την πανδημία ως ευκαιρία για την κυβέρνηση. Ευκαιρία για την επαναφορά του «αλήστου μνήμης» επιθεωρητισμού, με την εφαρμογή εσωτερικής και εξωτερικής αξιολόγησης σχολείων και εκπαιδευτικών, τροπολογίες, ακόμη, που έχουν στραμμένο το βλέμμα στην τοπική διοίκηση και το πέρασμα των σχολείων στους Δήμους (οδηγός τους η έκθεση Πισσαρίδη).

Στο ίδιο πνεύμα η επέκταση Πρότυπων και Πειραματικών Σχολείων οπού ο Διευθυντής Εκπαίδευσης δύναται ακόμη και μόνος του, με αντίθετη απόφαση του Συλλόγου Διδασκόντων, να προχωρήσει σε μία τέτοια διαδικασία με ό,τι αυτό συνεπάγεται (κατάργηση οργανικών θέσεων, μαθητές με κλήρωση κλπ). Όπως επίσης και οι εσωτερικοί κανονισμοί λειτουργίας των σχολείων, τους οποίους οι σύλλογοι διδασκόντων μπορούν απ’ τη μια να συντάξουν, έχοντας όμως από την άλλη, ως «σκονάκι», το υπόδειγμα του Υπουργείου, ειδάλλως δεν γίνονται δεκτοί!!!

Ενδεικτικές οι αναφορές στα παραπάνω, πολλά περισσότερα θα μπορούσε κάποιος να παραθέσει. Και όπου υπάρχουν αντιδράσεις η βία, η καταστολή και η αστυνομοκρατία είναι πάντα παρούσες. Για να μην ξεχνιόμαστε άλλωστε, κατά δηλώσεις των αρμοδίων, για το ποιος αποτελεί το κράτος.

Είναι η ίδια πολιτική που σαν κόκκινη κλωστή συνδέει τις αποφάσεις των περιόδων Διαμαντοπούλου (χιλιάδες σχολεία έκλεισαν ή συγχωνεύτηκαν), Αρβανιτόπουλου (πλέον των 3.000 εκπαιδευτικών απολύθηκαν), Γαβρόγλου (προσοντολόγιο για διορισμούς και όχι πτυχίο και προϋπηρεσία) για το Δημόσιο Σχολείο. Η πολιτική αυτή εκπορεύεται από τις αποφάσεις της Ευρωπαϊκής Ένωσης και τις κατευθύνσεις του ΟΟΣΑ για την Εκπαίδευση. Είναι η πολιτική της ταξικής κατηγοριοποίησης και της έντασης των ταξικών και μορφωτικών ανισοτήτων. Είναι η πολιτική που μετατρέπει τα σχολεία σε εργαστήρια δεξιοτήτων χρήσιμα για τις ανάγκες που υπαγορεύουν κάθε φορά οι επιχειρήσεις (πχ ΣΕΒ) και όχι ένα δημόσιο σχολείο που θα παρέχει ολόπλευρη μόρφωση στους μαθητές.

Αχτίδα φωτός μέσα σε όλο αυτό το ζοφερό περιβάλλον που διαμορφώνουν, για εμάς χωρίς εμάς, η συντριπτική αποχή του 95 % από τις ηλεκτρονικές εκλογές των υπηρεσιακών συμβουλίων, η καθολική καταδίκη και απόρριψη από τους εκπαιδευτικούς της «αυτοαξιολόγησης» της σχολικής μονάδας, οι μικροί και μεγάλοι αγώνες που αναπτύσσονται σε όλους τους εργασιακούς χώρους, και όχι μόνο, όλη αυτή τη δύσκολη περίοδο της πανδημίας.

Πράγματι, τα τελευταία χρόνια, ελπίδες που πολλοί έτρεφαν, μπορεί να διαψεύσθηκαν και η απογοήτευση σε μία μεγάλη μερίδα συνανθρώπων μας να κυριάρχησε, παράλληλα με τις δυσκολίες της καθημερινότητας που για τη συντριπτική πλειοψηφία του λαού γίνονται όλο και μεγαλύτερες.

ΑΛΛΑ ένας δρόμος μας μένει, ένας δρόμος μας ενώνει, μία είναι η διέξοδος. Η αντίσταση και ο αγώνας ενάντια σε αυτές τις πολιτικές που οδηγούν στη φτώχεια, την ανεργία και την εξαθλίωση, απ’ όπου κι αν προέρχονται.

για τη δικαίωση των αιτημάτων μας,

για την ικανοποίηση των αναγκών μας,

για μια πραγματικά ανθρώπινη ζωή,

κόντρα και ενάντια στο Μεσαίωνα που θέλουν να μας επιβάλλουν

Απρίλιος 2021

Χριστοφίδης Δημήτρης

Πρόεδρος του Συλλόγου Εκπαιδευτικών Π.Ε Θεσπρωτίας

π. αιρετός του ΠΥΣΠΕ Θεσπρωτίας