Εννέα χρόνια από το θάνατο του Σπύρου Τσώνη και την απουσία του τη νιώθουμε...

Εννέα χρόνια από το θάνατο του Σπύρου Τσώνη και την απουσία του τη νιώθουμε...

Γράφει ο π. Ηλίας Μάκος

Πως περνούν τα χρόνια...Νεράκι. Θυμόμαστε, ναι θυμόμαστε, σαν να τον έχουμε τούτη την ώρα μπροστά μας, και ας συμπληρώθηκαν εννέα χρόνια από το θάνατό του, τον αείμνηστο φιλόλογο και δημοσιογράφο Σπύρο Τσώνη.

Τον φέρνουμε στο μυαλό μας, στην καρδιά μας τον έχουμε συνεχώς, να μας δίνει το λόγο στο μάθημα των Νεοελληνικών, στην Γ΄ τάξη του 1ου Λυκείου Ηγουμενίτσας, για να πούμε την περίληψη του κειμένου, και όταν χρειαζόταν μας διόρθωνε με πολύ κομψό τρόπο.

Αλλά τον φέρνουμε στο μυαλό μας και αργότερα, όταν καθόμασταν απέναντί του στο γραφείο των "Θεσπρωτικών Αντιλάλων" και βλέπαμε τη φλόγα αγάπης στα μάτια του και καταλαβαίναμε την ευαισθησία μέσα του για τον τόπο του και τους ανθρώπους του. 

Ο Σπύρος Τσώνης παρέμενε πάντοτε ένας σοβαρός άνθρωπος και ταυτόχρονα ένας πολύ κοντινός άνθρωπος.

Συνδύαζε μια σπάνια φυσική εξυπνάδα, με αφοπλιστική απλότητα και ωραίο χιούμορ. Την εύθυμη διάθεση, με τη σοβαρή σκέψη. Την καλή ανησυχία, με την ελπίδα.

Για τον συμπαθέστατο Σπύρο κυριαρχεί λύπη για την απουσία της επίγειας παρουσίας του, αλλά και χαρά από τις αναμνήσεις του γι' αυτόν. 

Ήταν ένα άτομο της χαράς και μέσα από τη χαρά έβγαινε η αληθινή φωνή της ψυχής του.

Ήταν ένας μαχητής, ένας υπέροχος συνάνθρωπος, που πάντοτε με τον τρόπο του βοηθούσε.

Δόθηκε πραγματικά σ' αυτά, που αγάπησε. Τη φιλολογία και τη δημοσιογραφία. 

Έδειχνε τον αληθινό του εαυτό με τους ανθρώπους, τους οποίους συναναστρεφόταν. 

Ήταν αγαπητός σε όλους και με όλους έκανε παρέα. 

Στη ζωή έζησε πολύ έντονα και δυναμικά και έφυγε γεμάτος.

Υπήρχαν οι ώρες και οι αξέχαστες στιγμές, που περάσαμε μαζί του, της ψυχαγωγίας, της χαρούμενης παρέας, του άδολου σχολιασμού περιστατικών και διαρκώς ο αλησμόνητος Σπύρος προκαλούσε ευχάριστη διάθεση.

Αξέχαστες ήταν και οι ώρες του συμπροβληματισμού και της πνευματικής αναζήτησης.

Τον στενοχωρούσε βαθιά η κρίση των αξιών, η αλλοτρίωση της κοινωνίας και των ανθρώπων, η αλλοίωση και παραχάραξη της ιστορίας και των παραδόσεων, η κακή επίδραση διάφορων φαινομένων στη συμπεριφορά των μαθητών, για τους οποίους αισθανόταν πολύ αγάπη και μεγάλη ευθύνη.

Του στοίχιζε όταν έβλεπε παιδιά να μην έχουν βαθύτερα ενδιαφέροντα, όπως κι όταν δεν απέδιδαν στα μαθήματα. 

Αγωνιζόταν με το σπάνιο τρόπο του, να ξυπνήσει μέσα τους την καλή ανησυχία για ανώτερα ενδιαφέροντα, να ενσταλάξει την αγάπη για την παιδεία, διακριτικά αλλά σταθερά.

Συνεπής στο πιστεύω του, αγωνιζόταν πάντοτε στη ζωή του, να κινείται στο δρόμο της προόδου και του καλύτερου.

Τα τελευταία χρόνια της ζωής του, ταλαιπωρήθηκε από τη σωματική ασθένεια. Την αντιμετώπιζε με δύναμη και ξεπερνούσε τις δυσκολίες. Και δεν ήθελε να απέχει από την ενεργό κοινωνική δράση. 

Πρόλαβε και προσέφερε πολλά στη Θεσπρωτία, στους κατοίκους της, στους μαθητές του, σε απλούς ανθρώπους και σε όλους εκείνους που είχαν σχέσεις ή συνεργάστηκαν μαζί του, στο σχολείο, στα κοινά, στη δημοσιογραφία, στο κυνήγι κ.λπ., αλλά με το φευγιό του άφησε ένα μεγάλο κενό στην καθημερινότητα πολλών ανθρώπων.

Εμείς, προσωπικά, το νιώθουμε αυτό το κενό.

π. Ηλίας Μάκος