Ένα Δεκαπενταύγουστο με το φίλο μου τον Τέλη - Του Πωλ Μαντέλου

Ένα Δεκαπενταύγουστο με το φίλο μου τον Τέλη - Του Πωλ Μαντέλου 

Ο Τέλης Αναστασίου ήτανε ένα γειτονοπούλο στο Φιλιάτι. Από μικρή ηλικία αναπτύχθηκε μεταξύ μας μια φιλία που κράτησε χρόνια. Μέχρι που ο Τέλης, έπειτα από μια ασθένεια, πρόσφατα, συγχωρέθηκε. 

Οι αναμνήσεις μου μαζί του είναι τόσες πολλές που δεν γράφονται. Όταν γίναμε 18 και οι δυο, έτυχε και αγαπήσαμε δυο αδελφές που κράτησε μέχρι που πήγαμε στρατιώτες. Ο Τέλης υπηρέτησε στην αεροπορία κι εγώ στο στρατό ξηράς. Ποτέ δεν χάσαμε την ευκαιρία να κάνουμε παρέα και να λέμε τα δικά μας. Μετά το στρατό, ο Τέλης έπιασε δουλειά ως οδηγός στο Δεσπότη Παραμυθιάς και απ’ ότι μου ‘λεγε, περνούσε θαυμάσια. Εγώ μετά το στρατό έκανα άλλες δουλειές στο Φιλιάτι εωσότου, πήρα την απόφαση να μεταναστεύσω για Νέα Υόρκη. Μια μέρα πριν φύγω, ήρθε ο φίλος μου στο Φιλιάτι να με χαιρετήσει. Εκεί στη γειτονιά μας, στον τοίχο ενός κήπου, υπήρχε μια μεγάλη πλάκα, όπου γράψαμε τα ονόματα μας: «Τέλης– Παύλος». Από τότε (1966) όσες φορές πήγα στο Φιλιάτι, η πλάκα ήταν εκεί και τα ονόματα μας άσβηστα. Όταν παντρεύτηκα ο Τέλης με βοήθησε να βγουν τα χαρτιά, καθώς βοηθούσε πάρα πολύ κόσμο. Ό,τι χρειαζότανε, όλοι στον Τέλη πηγαίνανε, είχε μεγάλη επιρροή στο Δεσπότη και δεν του χαλούσε κανένα χατίρι. Παντρεύτηκε κι αυτός και έκανε μια κόρη, την Τασούλα όπου τη σπούδασε. Μετά από δυο χρόνια, γύρισα στο Φιλιάτι να δω τους δικούς μου, το σπίτι μου, τους φίλους μου και φυσικά τον Τέλη. Με κάλεσε να πάμε από την παραμονή στο Μοναστήρι Γηρομερίου, όπου θα βρισκότανε κι ο Δεσπότης. Ήτανε 14 Αυγούστου, την άλλη μέρα Δεκαπενταύγουστος, η γιορτή της Παναγίας! 

Εγώ και όλη η παρέα μου, φίλοι και αδέλφια, κρατούσαμε νηστεία και περιμέναμε την άλλη μέρα πως και πως, όπου ψηνότανε αρνιά, προβατίνες, οι γυναίκες φέρνανε πίτες και διάφορα φαγητά, έπειτα από τόσο μεγάλη νηστεία. Είχε βραδιάσει όταν με φώναξε ο Τέλης και μου είπε να πάω πάνω μαζί του γιατί κάτι μας ήθελε ο Δεσπότης. Πάω μαζί με τον Τέλη και τι να δω; Ο Δεσπότης είχε φέρει από τη Μητρόπολη τη μαγείρισσα και το τραπέζι ήτανε στρωμένο με όλα τα αγαθά του θεού: κοτόπουλα ψητά, αρνί, πίτες, τυριά, ακόμη και βραστά αυγά! 

-«Πλησίασε -μου λέει ο Δεσπότης- κάθισε να φάμε μαζί». 

-«Μα Σεβασμιότατε -του είπα εγώ- δεν αρταίνομαι. Περιμένω αύριο για να φάω». Έμεινα κατάπληκτος όταν μου απάντησε: «Ελάτε, καθίστε, έχω πάρει άδεια από το Θεό, μας το επιτρέπει και μας το συγχωρεί»! Έφαγα, όσο μπορούσα, στο τέλος ήπιαμε και λίγο κρασάκι. Αφού επιστρέψαμε στην παρέα μας και κάτσαμε κάμποση ώρα μαζί τους, με ρώτησε κάποια στιγμή η αδελφή μου: «Πωλ, θέλεις λίγες ελιές με ψωμί, δεν έχεις φάει τίποτα όλη μέρα»!!! Που να ήξερε ότι εγώ την είχα ...“κάνει ταράτσα” με το φίλο μου τον Τέλη; Δεν το ξέχασα ποτέ, ούτε θα το ξεχάσω όσο ζω! Χρόνια ανταμώναμε και με συγκίνηση λέγαμε για τα τόσα ωραία που περνάγαμε. Την τελευταία φορά που τον είδα, επήγαμε στα Γιάννενα μαζί με την κόρη του, λόγω μιας βαριάς ασθένειας. Τον είχαν βάλει σ' ένα ίδρυμα, ήταν το 2010. Σε λίγους μήνες έμαθα ότι συγχωρέθηκε και στεναχωρέθηκα πάρα πολύ. Εύχομαι ο θεός να αναπαύσει την ψυχή του!

Από το βιβλίο του Πωλ Μαντέλου: "Λες και ήταν χθες"

Για παραγγελία του βιβλίου στο τηλέφωνο 6945114015