Εγκλωβισμένοι - Του Κων/νου Τζέκη

Εγκλωβισμένοι  - Του Κων/νου Τζέκη 

Στασιάζουν, λένε οι ειδήσεις, οι έγκλειστοι των στρατοπέδων, των παράνομα εισελθόντων, στη χώρα μας, αλλοδαπών. Διαμαρτύρονται, επειδή, η υπομονή τους έχει εξαντληθεί με την μακαριότητα, που μας δέρνει και την αβεβαιότητα των αποφάσεων των μεγάλων κρατών που τους μισούν και τους θεωρούν βαρίδια. 

Ουσιαστικά, αν δεν αποφασισθεί κάτι, θα εξακολουθούν να παραμένουν φυλακισμένοι στα στρατόπεδα ισοβίως, χωρίς επιστροφή στη χώρα εισόδου που είναι η Τουρκία, χωρίς να έχουν διαπράξει κανένα κακούργημα, εκτός της παράνομης εισόδου στη χώρα μας, που όμως, κατά τους νόμους, τιμωρείται σε βαθμό πλημμελήματος. 

Και όμως, ούτε να παραμείνουν στη χώρα μας επιδίωκαν, ούτε να σφετερισθούν τα αγαθά των Ελλήνων. Θύματα και αυτοί ενός πολιτικού ανταγωνισμού και ενός ακατανόητου φιλοπατριωτισμού. Θύματα των εμπόρων σαρκός, που στη χώρα τους, τους έταζαν παραδείσους και αποφάσισαν να φύγουν από εκεί, διεκδικώντας μια καλύτερη ζωή. Αλλά προς Θεού, όχι διαρκώς καταδικασμένοι, σε ισόβια κάθειρξη χωρίς να δικασθούν και χωρίς να απολογηθούν για τα χάλια και τις ανάγκες των πατρίδων τους, που τους οδήγησε σε δρόμους χωρίς επιστροφή και σε χώρες αφιλόξενες και εκδικητικές με έντονο φυλετικό πάθος.

Να απολογηθούν και να κατηγορήσουν τους εισβολείς, στις χώρες τους, Αμερικάνους, Τούρκους, Ρώσους, Πολυεθνικές συμφερόντων άνομων και ΝΑΤΟ, που τους κατέστησαν αποδιοπομπαίους τράγους και μετανάστες. 

Να απολογηθούν, γιατί στις χώρες τους, τα πλούσια σε κοιτάσματα πετρελαίου, ανήκαν σε άλλους, γιατί το υπέδαφός των χωρών τους έκρυβε πλούσια και πολύτιμα μέταλλα αναγκαία για την αδηφάγο βιομηχανία των καπιταλιστών. 

Όλοι γνωρίζουν ότι η μετανάστευση είναι σαν το φράγμα που έσπασε. Είναι σαν τα νερά του, που φυλακισμένα στις στέρνες του, ξεχύθηκαν στον κάμπο και παρασέρνουν ότι βρουν στο διάβα τους. Όλοι γνώριζαν, ότι έπρεπε, να συντηρούν το φράγμα με ευλάβεια. Αλλά κανένας δεν έκανε το πρέπον. Τώρα φυλακίζουν τους μετανάστες, σε ισόβια δεσμά, μέχρι να τους εξαναγκάσουν να επιστρέψουν στις χώρες τους. 

Για να ξανά- προσπαθήσουν, από άλλη οδό διαφυγής, να ξανά- καταστούν μετανάστες. Παραμύθια της κολοκυθιάς. Ή μάλλον παραμυθένιες πολιτείες στα όνειρά τους, που δεν θα υλοποιηθούν ποτέ. Απλώς θα παραμένουν φυλακισμένοι σε στρατόπεδα ή ελεύθεροι, σε υπόγεια- σε τι διαφέρει- και θα ελπίζουν σε μια ζωή αξιοπρεπή ή σε έναν ανώδυνο θάνατο.