Αυτοί που φεύγουν - Φώτης Μήτσης

Αυτοί που φεύγουν - Φώτης Μήτσης

Του Τάκη Στραβέλη

Στο όμορφο Φοινίκι -αδελφό χωριό της Σιδέρης μας- κι ένα από τα ξακουστά κατωχώρια των Φιλιατών, όπου γεννήθηκε και μεγάλωσε, ενταφιάστηκε στα τέλη Ιουλίου μες στο κατακαλόκαιρο από τους συγγενείς, χωριανούς και φίλους ένα από τα φωτισμένα παιδιά του τόπου μας και της γενιάς μας, το οποίο με την πορεία του στη ζωή σαν επιστήμονας και άνθρωπος μας έκανε υπερήφανους για την κοινή μας καταγωγή: ο Φωτό Μήτσης.

Με το Φώτο Μήτση γνωριστήκαμε ανταμώνοντας για πρώτη φορά σαν παιδιά μαθητές του Δημοτικού σχολείου, εκείνος της ΣΤ' τάξης και εγώ της Β', στα τέλη του σχολικού έτους 1937- 38 σε μία από τις όμορφες μορφωτικές κοινές σχολικές εκδρομές που κάναμε τα δύο ή και περισσότερα σχολεία της περιοχής και καταγράφονταν ανεξίτηλα μέσα μας για να μας συνοδεύουν ως τα τέλη της ζωής μας.

Τον θυμάμαι σαν να ταν χθες στην πλατεία του Άι Θανάση της Σιδέρης, ένα παλικαράκι αυτός με λεβέντικη παράσταση στα 12 με 13 του χρόνια με μία μπλε πάνινη σακούλα περασμένη χιαστί στις πλάτες του, να κουβεντιάζει περπατώντας μαζί μου, ένα μικρό φτωχοντυμένο παιδάκι και να με ρωτάει διάφορα σχετικά με τα μαθήματα και κυρίως αριθμητικές πράξεις.

Έτσι, κουβεντιάζοντας κάμποση ώρα αλληλοεκτιμηθήκαμε μεταξύ μας και κρατήσαμε μέσα μας ασβέστη αυτή μας τη γνωριμία.
Η Εθνική Αντίσταση ενάντια στους Γερμανούς, Ιταλούς και Αλβανοτσάμηδες μας έφερε κατά το 1943 στην κατοχή και πάλι σε επαφή, και μας έσμιξε μέσα στο σπίτι του στο Φοινίκι, εκείνος 17χρονος Επονίτης ανταρτόπουλο κι εγώ 13χρονο αετόπουλο, κομιστής κρυπτογραφημένων επιστολών με πληροφορίες, οδηγίες κ.λ.π. στοιχεία από μέρους των καθοδηγητών Επονιτών, Γάκη Κολιούση από τη Σίδερη, Κώστα Τσάπου από την Τσουρίλα και Γιάννη Παρόλα από την Παραμυθιά, οι οποίοι εκείνες τις ημέρες είχαν συνάντηση στη Σίδερη για να κουβεντιάσουν σχετικά με τη δράση της ΕΠΟΝ στα κατωχώρια των Φιλιατών. Με την απελευθέρωση χαθήκαμε, ο αγώνας μας για μόρφωση δεν μας άφηνε ελεύθερα χρονικά περιθώρια για φιλικά ανταμώματα. Εγώ παλεύοντας να τελειώσω το γυμνάσιο, χάρη στο μητροπολιτικό οικοτροφείο Παραμυθιάς και ο Φώτης για την αποπεράτωση των σπουδών του στο πανεπιστήμιο κάτω από αντίξοες συνθήκες για να πάρει το πτυχίο του οδοντιάτρου από την οδοντιατρική σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών και να αναδειχθεί στη συνέχεια αρίστος οδοντίατρος της Αθήνας και εξέχων μέλος του οδοντιατρικού κόσμου με αποκορύφωμα την άνοδο του στο πιο ψηλό πλατύσκαλο της ιατρικής επιστήμης και να αναδειχθεί στη θέση του Πρύτανη του πανεπιστημίου για δύο ακαδημαϊκές περιόδους. Αυτήν του η ανοδική πορεία και κατακτήσεις στα πανεπιστημιακά δρώμενα με έκανε να αισθανθώ περήφανος και να πάω να τον συγχαρώ στην πρώτη μας συνάντηση την Πασχαλιά στο Φιλιάτι και έκτοτε δεν πάψαμε να έχουμε φιλικές επαφές όταν επισκεπτόταν το Φοινίκι. Στην πορεία του στη ζωή ο Φώτης με τη συνταξιοδότησή του δεν παροπλίστηκε και δεν σταμάτησε να προσφέρει ό,τι μπορούσε στον τόπο μας και ιδιαίτερα στο χωριό του το Φοινίκι, πρωτοστατώντας σε κάθε προσπάθεια βελτίωσης των συνθηκών διαβίωσης και πολιτιστικής ανύψωσης των κατοίκων του και γενικότερα των ανήμπορων συνανθρώπων μας. Η τότε κυβέρνηση τον διάλεξε ανάμεσα σε πολλούς και τον όρισε Πρόεδρο του Διοικητικού Συμβουλίου του μεγαλύτερου και σπουδαιότερου νοσηλευτικού ιδρύματος της χώρας, του νοσοκομείου Ευαγγελισμός των Αθηνών για κάμποσα χρόνια. Από αυτή τη θέση πρόσφερε πολλά, τόσο στη σωστή οργάνωση και λειτουργία του ιδρύματος, όσο και στην εξυπηρέτηση ασθενών του τόπου μας που είχαν ανάγκη υπηρεσιών ιατρικής και νοσοκομειακής περίθαλψης για την αποκατάσταση της υγείας τους. Κάποια φορά που στεκόμουν στη σειρά στο σαλόνι ενός ορόφου του Ευαγγελισμού περιμένοντας για κάποιο πρόβλημα υγείας που είχα, πέρασε με το ασανσέρ και με είδε, σε λίγο επέστρεψε εκεί και με ρώτησε αν χρειαζόμουν τη συμπαράστασή του για το πρόβλημά μου. Τέτοια ήταν η συμπεριφορά του προς όλους τους φίλους και γνωστούς και με έκανε υπόχρεο να τον ευχαριστήσω και να τον καμαρώσω για την ανθρωπιά του. 
Τα χρόνια αυτά συνέχιζε ανελλιπώς, όπως πρώτα, τις πασχαλιές και όλες τις μεγάλες γιορτές να επισκέπτεται το Φοινίκι και να γιορτάζει μαζί με τους χωριανούς του. Τις δε Πέμπτες ανταμώναμε στο εβδομαδιαίο φιλιατιώτικο παζάρι στην κεντρική πλατεία των Φιλιατών για να πιούμε το ουζάκι όλοι μαζί κουβεντιάζοντας και αναπολώντας τα περασμένα δύσκολα πλην όμορφα χρόνια. Και τα καλοκαίρια οι συναντήσεις μας γινόταν στη θάλασσα στην παραλία του Δρεπάνου, όπου κολυμπώντας, ζούσαμε και απολαμβάναμε με ευχαρίστηση τις θαλασσινές ομορφιές παίρνοντας έτσι όμορφα το τελευταίο δύσκολο πλην όμορφο κομμάτι της ζωής μας. 
Κι εφέτος ο Φώτης, ενώ ήταν έτοιμος για να έρθει, όπως κάθε χρόνο τον Ιούλιο για τα καλοκαιρινά του μπάνια κι εμείς τον περιμέναμε, αιφνιδιαστικά τερμάτισε τον κύκλο της ζωής του στα 93 περίπου χρόνια και μας ήρθε με τη νεκροφόρα για να αφήσει τα κόκαλά του στο αγαπημένο του Φοινίκι για πάντα, σκορπίζοντας θλίψη και πόνο σε όλους τους συγγενείς, χωριανούς και φίλους και ιδιαίτερα σε μας τα Φοινικιώτικα και Σιδερίτικα παιδιά της γενιάς του, που στεκόμαστε ακόμη ορθά, γιατί ήταν το καμάρι μας.
 Ώρα του καλή! Θα τον θυμόμαστε πάντα! 

Τάκης Στραβέλης

ΑπάντησηΠροώθηση