Τέχνη και Ιστορία στο μοναδικό σοκάκι της Παραμυθιάς - Του Θεόδωρου Χόβολου (+ΒΙΝΤΕΟ)

Τέχνη και Ιστορία στο μοναδικό σοκάκι της Παραμυθιάς -

Του Θεόδωρου Χόβολου

Δύο κορυφαίες πολιτιστικές στιγμές έζησε η πόλη μας την Παρασκευή και την Κυριακή (27 και 29 Σεπτέμβρη) σαν αυτές που σπάνια μπορεί να βιώσει άνθρωπος. Η παράσταση «Αχ! Παραμυθιά μου αγαπημένη» ήταν μια απόλυτη επιβεβαίωση ότι η Τέχνη έχει άμεση εξάρτηση με τους κοινωνικοϊστορικούς όρους και με την κουλτούρα όπου ανήκει. 

Δεν ήταν μόνο ο σχεδόν ποιητικός, απλοϊκός παραμυθιώτικος λόγος του συγγραφέα Παναγιώτη Τσαμάτου που καταφέρνει ένα γλυκό ταξίδι μνήμης. Ούτε μόνο η εξαίρετη ερμηνεία του Νίκου Αρβανίτη που αναδύονταν απευθείας από τα εσώψυχα μιας περασμένης γενιάς. Ήταν ο συνδυασμός αυτών τον δύο σημαντικών, έτσι και αλλιώς για κάθε θεατρικό δρώμενο παραγόντων, που ερχόταν και έδεναν σ΄ ένα υψηλό συμβολικό επίπεδο με τον «τόπο», το «χρόνο» και τελικά με τον ίδιο το «θεατή». 

Άριστη η επιλογή να ζωντανέψουν οι μνήμες του παρελθόντος στο φυσικό τους χώρο, το μοναδικό σοκάκι της πόλης που έχει αντέξει (και πάλι με σχετικό τρόπο) στην επέλαση της τσιμεντοποίησης και κατεδάφισης κάθε «παλιού». Κάθε «παλιού» που με πίκρα νιώθουμε σήμερα καθαρά ότι θα έδινε σημαντική προστιθέμενη αξία στον τόπο και στην ίδια μας τη ζωή. 

Καίρια η αντίληψη του συγγραφέα να συνδέσει και να κλείσει αυτή τη γλυκιά αναβίωση της μεσοπολεμικής καθημερινότητας, με τα δραματική Σφαγή της 29ης Σεπτέμβρη 1943 και την βαριά σκιά που έριξε στην πόλη. Μια σκιά που μεταπολεμικά άργησε πολύ να σηκωθεί, με τον εμφύλιο, την τρομοκρατία, τη μετανάστευση αλλά και που όταν τελικά σηκώθηκε, εμφανίστηκε μια τελείως διαφορετική Παραμυθιά. 

Ο ντόπιος θεατής δεν ήταν δυνατό, με τον ένα ή άλλο τρόπο, ρητά ή υπόρρητα, να μην του περνάν από το μυαλό όλα αυτά, τόσο κατά τη διάρκεια της παράστασης όσο και μετά από αυτή. Όχι μόνο οι πιο ηλικιωμένοι, που φαίνονταν στα πρόσωπά τους ότι ξαναζούσαν την κάθε στιγμή που με περισσή τέχνη ο ηθοποιός ζωντάνευε, αλλά και νεότεροι που είχαν μακρύτερη επαφή με την εποχή κατανοούσαν με άνεση το «χθες». Αν αυτό δεν είναι το κορυφαίο κατόρθωμα της θεατρικής τέχνης τι αλλό είναι ! 

(ΒΙΝΤΕΟ- ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΜΠΡΕΣΤΑΣ)