Αντί απάντησης…

Γράφει ο Παύλος Παπαρούνας

Συντονιστής ΝΕ ΣΥΡΙΖΑ Θεσπρωτίας

Όταν ανέλαβε τη διακυβέρνηση του τόπου η κυβέρνηση με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ, η χώρα ήταν στα όρια της χρεοκοπίας, με αποσαθρωμένο τον κοινωνικό ιστό, με αίσθημα απογοήτευσης και παραίτησης του κόσμου, χωρίς συνοχή, με διαλυμένες τις κοινωνικές σχέσεις, με απαξιωμένη τη διεθνή παρουσία της χώρας και μετέωρη τη θέση της στον στενό πυρήνα της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Άμεσα, στα πλαίσια μιας ελεγχόμενης οικονομικής και δημοσιονομικής πολιτικής, έπρεπε να προσπαθήσει η κυβέρνηση να βγάλει τη χώρα από την κρίση με την κοινωνία όρθια, εφαρμόζοντας και μέτρα που ήταν έξω από τη δική της ατζέντα. Παρά τις δυσκολίες, πάντα μέσα σε στενά πλαίσια, εφάρμοσε μέτρα κοινωνικής πολιτικής στους τομείς της παιδείας, της υγείας, της προστασίας της εργασίας, καθώς και μια πολυδιάστατη και εξωστρεφή εξωτερική πολιτική. Θεσμοθέτησε την απόδοση νέων κοινωνικών δικαιωμάτων σε μεγάλα κομμάτια του πληθυσμού και έθεσε σε εφαρμογή δημοκρατικές θεσμικές τομές, όπως στην δημόσια διοίκηση και την αυτοδιοίκηση (Κλεισθένης Ι).

Μετά την αποχώρηση των ΑΝΕΛ, ο ΣΥΡΙΖΑ εμφανίζει την πολιτική του ταυτότητα με πιο σαφή χαρακτηριστικά. Τα πράγματα μπαίνουν σε μια νέα βάση, περισσότερο ορθολογική. Ο ΣΥΡΙΖΑ επιδιώκει να διαμορφώσει το σύγχρονο πρόσωπο της Αριστεράς και να διαμορφώσει συμμαχίες στον ευρύτερο προοδευτικό χώρο στη βάση προγραμματικών συγκλήσεων.

Διαμορφώνεται σταδιακά ένας προοδευτικός πόλος με άξονα τον ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος θα αντιπαρατεθεί με τον συντηρητικό πάνω στην πρόταση που έχει ο καθένας για τη νέα εποχή. Ο προοδευτικός πόλος θα περιλαμβάνει και άλλες μικρότερες πολιτικές δυνάμεις και ανένταχτους πολίτες.

Ο ΣΥΡΙΖΑ αποκαθιστά τη σχέση του με την κοινωνία και καθημερινά κερδίζει την εμπιστοσύνη των πολιτών. Ολοένα και μεγαλύτερο κομμάτι της κοινωνίας συνειδητοποιεί ότι αργά αλλά σταθερά η χώρα απομακρύνεται από τις πολιτικές της λιτότητας, παρ’ ότι ακόμα βιώνουμε τις συνέπειές τους.

Ο αποκαλούμενος διπολισμός δεν είναι επιλογή, αλλά πραγματικότητα. Συγκρούονται δύο βασικές επιλογές, ο συντηρητικός με τον προοδευτικό χώρο. Ο διπολισμός δεν προϋποθέτει αναγκαστικά και τον δικομματισμό. Αυτός δεν επιδιώκεται τουλάχιστον από τον δικό μας χώρο. Απόδειξη η ψήφιση της απλής αναλογικής, η οποία αναδιατάσσει το πολιτικό σκηνικό και διαμορφώνει καθαρούς πολιτικούς όρους και συμμαχίες με βάση προγραμματικές συμφωνίες. Όλα τα άλλα είναι «προφάσεις εν αμαρτίαις».

Όπως διαμορφώνονται τα πράγματα μέχρι σήμερα δεν είναι εύκολο να γίνει διάλογος με το ΚΙΝ.ΑΛΛ πριν από τις εκλογές, γιατί έχει επικρατήσει η άποψη Βενιζέλου για στρατηγική ήττα του ΣΥΡΙΖΑ, δηλαδή για στρατηγική νίκη της ΝΔ. Αυτό θα γίνει με το αζημίωτο, βέβαια, αφού αυτός προορίζεται για Πρόεδρος της Δημοκρατίας από Μητσοτάκη-Γεννηματά. Η στρατηγική ήττα υπαγορεύεται από ιδιοτέλεια και όχι από πολιτική αναγκαιότητα.

Δυστυχώς οι απόψεις αυτές διαπερνούν κάθετα τον χώρο του ΚΙΝ.ΑΛΛ και εκφράζονται και από τοπικά στελέχη.

Για να ενημερωθούν οι Θεσπρωτοί, τουλάχιστον εμείς τοπικά και ενόψει των αυτοδιοικητικών εκλογών εξαντλήσαμε όλες τις δυνατότητες προγραμματικής συνεργασίας με το ΚΙΝ.ΑΛΛ, αλλά αποχώρησαν μονομερώς από το διάλογο χωρίς να έχει τουλάχιστον φανεί κάποιο αδιέξοδο από τις συναντήσεις. Η μη συνεργασία ήταν καθαρά πολιτική απόφαση για να καταγραφεί η «ανοδική» τους πορεία, εντάσσοντας και τις δημοτικές εκλογές στον κεντρικό εκλογικό σχεδιασμό, παρά τις διακηρύξεις για την αυτονομία των τοπικών κοινωνιών και για κάθοδο με αυτοδιοικητικά κριτήρια. Δεν επιδιώξαμε διάλογο από αδυναμία καθώς οι συνεργασίες είναι στον πυρήνα της πολιτικής μας.

Η ισότιμη βάση για συνεργασία που επικαλούνται δεν είναι ειλικρινής. Στην τοπική αυτοδιοίκηση αισθάνονται δυνατοί και συμπεριφέρονται ηγεμονικά, ενώ στην κεντρική πολιτική είναι αδύναμοι και διεκδικούν ισοτιμία. Ο έντιμος και ειλικρινής διάλογος και η συνεργασία δεν γίνεται με δημοσκοπήσεις και μικρομεγαλισμούς αλλά στη βάση πραγματικών προβλημάτων και προγραμματικών συγκλήσεων. Το ΚΙΝ.ΑΛΛ πρέπει να ξεκαθαρίσει στην πράξη, αν θα ταχθεί με τον νεοφιλελευθερισμό ή το κοινωνικό κράτος. Οι επικεφαλής κινούνται δεξιόστροφα, ενώ οι ψηφοφόροι αριστερόστροφα και είναι λογικό να προσεγγίζουν και να εμπιστεύονται όμορους χώρους, γιατί θεωρούν ότι εκεί εκφράζονται καλύτερα. Είναι αποκρουστικό να λοιδορείς πρώην συντρόφους σου αναζητώντας «δράκους». Δεν είναι προοδευτική στάση οι ίσες αποστάσεις, ειδικά με τα σημερινά χαρακτηριστικά της ΝΔ.

Και κάτι τελευταίο, για να συνεχίσουν να υπάρχουν τα κόμματα πρέπει να εκπροσωπούν καθημερινά συγκεκριμένες κοινωνικές ανάγκες, πολύ δε περισσότερο να μην αλλάζουν στην πορεία στρατόπεδο. Διαφορετικά, χωρίς σαφείς θέσεις και επιδιώξεις, με αλλοπρόσαλλες τοποθετήσεις (και δεξιός και νεοκομμουνιστής ο Τσίπρας;) πολύ σύντομα ξεπερνιούνται από τα πράγματα και απαξιώνονται. Όταν υπάρχει διάσταση απόψεων μεταξύ βάσης και ηγεσίας είναι λογικό να παρουσιάζονται διαλυτικές τάσεις. Έχουμε εξάλλου πρόσφατα παραδείγματα. Τον δρόμο που επιθυμεί ο καθένας τον διαλέγει μόνος του.